امامت پژوهی: بررسی دیدگاه امامیه٫ معتزله و اشاعره صفحه 425

شهر حکومت می کرد، همراه زنش کشتند. امام علی علیه السلام با سی و پنج هزار تن از کوفه خارج شد و ابن عباس که حاکم بصره بود، ده هزار نفر را فرستاد. امام علیه السلام در شهر انبار فرود آمد و سپاهیان به او پیوستند. در آن جا امام علیه السلام لشکر را به جهاد علیه قاسطین ترغیب کرد و فرمود: آنها برای ما از خوارج مهمترند، امّا مردم راضی نشدند و اصرار کردند که باید ابتدا با خوارج بجنگیم. از این رو علی علیه السلام به جانب خوارج رهسپار شد تا به نهروان رسید.

در آن جا «حارث بن مری عبدی» را به نزد آنها فرستاد و آنان را دعوت کرد تا از گمراهی بازگردند، امّا آنان حارث را کشتند و به امام علیه السلام اعلام کردند که «اگر از قبول حکمیت توبه کنی و اقرار کنی که کافر شده بودی، با تو بیعت می کنیم، وگرنه ما را رها کن تا پیشوایی برای خود انتخاب کنیم».

امام علیه السلام در پاسخ فرمود: «قاتلان برادران ما را به نزد ما بفرستید تا انتقامشان را بگیریم، آنگاه رهایتان می کنیم». آنان پیام فرستادند که همه ما قاتلان یاران تو هستیم و همگی، خون آنان را حلال می دانیم. از این رو امام علیه السلام دستور داد به سمت آنان حرکت کنند و فرمود: «به خدا جز ده نفر از آنها جان به در نخواهند برد و از شما ده نفر کشته نخواهد شد».

بعد از این که امام علیه السلام با لشکریان در مقابلشان قرار گرفتند، بار دیگر آنان را به توبه دعوت کرد، اما نپذیرفتند و تیری به سوی یاران امام علیه السلام انداختند. امام علیه السلام فرمود: دست نگه دارید. وقتی مردی را که آغشته به خون بود، آوردند، امام علیه السلام فرمود: اللّه اکبر! اکنون جنگ با آنها رواست، به آنها حمله کنید. از یاران امام علیه السلام فقط نه نفر کشته شدند و از خوارج، بیش از ده تن جان به در نبردند و بقیه چهارهزار نفر، کشته شدند.

امام علیه السلام فرمود: «آنان را شیطان و نفوس بد مغرور کرد». یاران وی گفتند: «خدا برای همیشه ریشه آنها را قطع کرد». امام علیه السلام فرمود: «ابدا، به خدایی که جان من به کف اوست، در پشت مردان و رحم زنانند. هریک از آنها خروج کند، پس از او