امامت پژوهی: بررسی دیدگاه امامیه٫ معتزله و اشاعره صفحه 88

غفلت، خسارتهای جبران ناپذیری به بارمی آورد، جز با استقرار امام در پایگاه مرکزی جامعه، حل شدنی نیست.

عدم حضور امام در مسائل جاری و از دست دادن نقشش در زمینه های مختلف حرکتهای جامعه و دور بودنش از مجاری امور، موجب آنچنان دوری ای بین امام و امت می شود که زمینه برای رشد حرکتهای انحرافی و عوامل فرصت طلب، آماده و گسیختگی و بی نظمی و آشوبهای جبران ناپذیری دامنگیر امت می گردد.

در این کلام، موقعیت حساس و باریکتر از مو مرکزیت، قطبیت و محوریت امامت در جامعه، به صراحت مطرح شده است و کوچکترین غفلت و حتی انحراف ذهنی را به بهانه اشتغال به وظایفی چون دفاع از کشور که رهبر را از مرکزیت و قطبیت جامعه؛ هرچند برای مدتی محدود، بیرون آوَرَد، شایسته نمی داند و ارتباط همه حرکتها و گردشهای چرخهای جامعه را به طور مداوم با امام، ضروری و از دست دادن آن را موجب فاجعه ای بزرگ برای امت می شمارد. تأکید بر مسؤولیت شخص امام، نشانگر این است که امامت، نه حاکمیت فرد و نه حاکمیت سیستماتیک است، بلکه مسؤولیت فرد برای ایجاد نظام است.(1)

9. اطاعت امام، در ردیف اطاعت خدا و پیامبر صلی الله علیه و آله

در هیچ یک از ادیان آسمانی، حتّی مکتبهای سیاسی، به اندازه اسلام به امر امامت و خلافت، اهمیّت داده نشده است. چه عظمت و اهمیتی بالاتر از این که اطاعت از «اولوالامر» به نص قرآن، در ردیف اطاعت از خدا و پیامبر دانسته شده است؟

به تصدیق عموم فرق اسلامی، مقصود از «اولوالامر»،(2) «فرمانروایان» است. فقط گفتگو در این است که فرمانروایان، چه کسانی هستند؟ به عبارت دیگر، اختلاف