بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله الّذی جعل الأئمّه قوّامه علی خلقه، و حفظهً لدینه، و ولاهً لأمره و الصلاه و السلام علی سیّد رسله أبی القاسم محمّد و آله الطاهرین، سیّما إمام العصر، و ناموس الدهر، کاشف الضرّ و المحن، مولانا الحجه بن الحسن، علیه و علی آبائه المعصومین من الصلوات أنماها، و من التحیّات أزکاها. اللّهمّ اجعلنا من الفائزین بولایته، و أکرمنا بظهوره، و شرّفنا بلقائه، و املأ به الأرض قسطاً و عدلاً برحمتک یا أرحم الراحمین.
قال الله تعالی:
( وَإِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمات فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إنِّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِماماً قالَ وَمِن ذُرِّیَّتِی قالَ لاَ یَنالُ عَهْدِی الظّالِمِینَ)(1)
( به خاطر آوردید ) هنگامی که خداوند، ابراهیم را با وسایل گوناگون آزمود؛ و او به خوبی از عهده این آزمایش ها برآمد. خداوند به او فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم. ابراهیم عرض کرد از دودمان من (نیز امامی قرار بده) خداوند فرمود: پیمان من به ستمکاران نمی رسد.
1- . بقره، 124.