اصول دین و وسیله النجاه صفحه 2

دین در لغت به معنای جزاست و جز در برابر تکلیف و امتحان معنا پیدا می کند، لذا به مجموعۀ تکالیفی که انسان موظف به انجام آن هاست دین گفته می شود. تکالیف نیز در قالب اوامر و نواهی به انسان ها ابلاغ می گردد.

امر و نهی از شؤون مولاست و مولویت حقیقی نیز از آن خداوند است، زیرا خداوند خالق و در نتیجه مالک همۀ مخلوقات است، پس تنها او حق امر و نهی و تصرف در ملک خویش را دارد.

بر این اساس دین به معنای مجموعه دستورات و نهی های خداوند است. پس دینداری با شناخت خدا آغاز می شود و پایه و اساس آن معرفت پروردگار است.

أَوَّلُ الدِّینِ مَعْرِفَتُهُ؛(1)

سر لوحه دین، معرفت خداست.

خدای تعالی معرفت خود را در آغاز خلقت بندگان به آنان عطا فرموده و همه را به معرفت خویش مفطور ساخته است. اما به حکمت خویش با قدم نهادن انسان به دنیا معرفت خویش را از آنان زدوده و یادآوری معرفت فراموش شده را بر عهدۀ پیامبرانش نهاده است.

خداوند همچنین برای تربیت بندگان و محافظت از دین خود امامانی را در میان خلق قرار داده و اطاعت شان را بر بندگان واجب کرده است از سوی دیگر برای تشویق بندگان به انجام تکالیف بهشت را خلق کرده و وعده داده است که مؤمنان نیکوکار را به باغ های بهشت وارد خواهد کرد و برای تحذیر از مخالفت بندگان با اوامر و نواهی پروردگار جهنم را آفریده و