مقدّمه مؤلّف
ثنا و سپاس شایسته ایزد پاکی است که پیامبران و اوصیایشان را به عنوان حافظان ایمان بر گزید و آنان را بر آدمیان و پریان حجت قرار داد و در هر زمان بر تمام جهانیان ممتاز کرد، بر طبق نصّ قرآن، پلیدی از ساحت آنان دور کرد و به پاکی موصوفشان فرمود و از سهو و شک و نسیان منزّهشان ساخت؛ صلوات و درود خدا بر آنان در تمام زمانها باد.
امّا بعد؛ نیازمند به خدای بی نیاز، محمّد بن حسن حرّ عاملی که خدا با لطف پنهانش با او مدارا کند می گوید: این رساله ای است درنفی سهو از اهل عصمت علیهم السلام و بیان اندکی ازدلایل عقلی و نصوص نقلی بر آن و سخنان گروهی از اصحاب در این باب و ردّ شبهه کسانی که سهو در عبادت را برآنان جایز دانسته اند و توجیه احادیثی که به ظاهر دلالت برسهو آنان می کنند و برخی نظایر آنها وآنچه بااین مطلب مناسبت داشته باشد.
آنچه مرا به تألیف این رساله فرا خواند، نخست درخواست برخی از فضلا بود و دوم، اشتباه امر بر بعضی دیگر و سوم، اهمیّت مسأله و چهارم، این که ندیدم کسانی را که در این باره دلایلی کافی و سخنانی