امام شناسی صفحه 245

فصل اول: آیات متشابه در باب عصمت

اشاره

در قرآن کریم آیاتی وجود دارد که ممکن است با نگاه ظاهری و ترجمه لغوی آنها، عدم عصمت انبیاء و اوصیاء (علیهم السلام) از آنها برداشت شود. اما هنگامی که به شرح و تفسیر این آیات مراجعه می کنیم، معنای واقعی آنها را که توسط مفسران واقعی قرآن و راسخون در علم - اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) - بیان شده است، را متوجه می شویم و مصالح عالیه و حکمت های الهی را در آنها می یابیم.

{وَمَا یَعلَمُ تَأوِیلَهُ إِلّا اللهُ وَالرّاسِخُونَ فِی العِلمِ یَقُولُونَ آمَنّا بِهِ کُلّ مِن عِندِ رَبّنَا وَمَا یَذّکّرُ إِلّا أُولُوا الأَلبَابِ}؛(1)

و تفسیر حقیقی و واقعی آیات متشابه را کسی جز خدا و استواران در علم و دانش (اهل بیت (علیهم السلام) ) نمی دانند، هم آنان که می گویند: ما به آن ایمان آوردیم و همه آیات (محکم و متشابه) از جانب پروردگار ما نازل شده است و البته کسی جز صاحبان خرد پند نمی گیرد.

در چنین مواردی است که ارزش حدیث ثقلین مشخص می شود. آنان که علاوه بر نور قرآن از نور اهل بیت (علیهم السلام) نیز بهره می برند، هرگز گمراه نمی شوند و به خطا نمی روند؛ زیرا تفسیر دقیق و صحیح آیات قرآن در پرتو عترت به دست می آید؛ در مقابل این گروه کسانی هستند که شعار «حسبنا کتاب الله» را سر می دهند، و در تفسیر این آیات به بی راهه می روند و علاوه بر انحراف عقیدتی و اخلاقی خود پیروان خویش را منحرف می سازند و نظریه باطل «عدم عصمت انبیاء و اوصیاء» را با استناد بر همین آیات متشابه بیان می کنند.(2)