راه نجات صفحه 106

غم و اندوهی از آن خارج نمی شود - دستور می دهد و می فرماید: بگیر قاتلین حسین و حاملان قرآن را [که در جنگ با قرآن بوده اند] و آن آتش آنان را فوراً می رباید و در چاندان خود قرار می دهد و چون در حوصله و چاندان او قرار می گیرند و او شیهه و فریاد می کشد و از جا می پرد آنان نیز شیهه و فریاد می کنند و با زبان فصیح می گویند: پروردگارا چه شده که ما را قبل از بت پرستان به آتش بردی؟! و از ناحیه خداوند جواب می آید: کسی که می دانسته مانند کسی نیست که نمی دانسته است [یعنی شما به خوبی می دانستید که فرزند پیابر خود را می کشید].(1) (نمونه، فتصرخ صرخه – و اصرخ لصرخها )

و در مثیرالأحزان ابن نمای حلّی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) نقل شده که فرمود: روز قیامت فاطمه(علیهاالسلام) در بین جماعتی از زن های بنی هاشم وارد قیامت می شود، و چون به او گفته می شود داخل بهشت گردد، می گوید: داخل بهشت نمی شود تا بدانم با فرزندم حسین چه کردند؟ پس به او گفته می شود: نگاه کن. و چون نگاه می کند و حسین خود را بدون سر می بیند، ناله ای می زند، و من نیز به خاطر او ناله ای می زنم و ملائکه نیز به خاطر ناله ما ناله می زنند، و خداوند غضب می نماید و به آتشی که به آن هبهب گفته می شود - و هزار سال در آن دمیده شده تا سیاه گردیده است و هرگز نسیمی داخل آن نمی شود و غم و اندوهی از آن خارج نمی گردد - گفته می شود: قاتلین حسین را بگیر. و چون آتش آنان را در خود جای می دهد ... آنان با زبان فصیح می گویند: پروردگارا تو قبل از بت پرستان ما را به آتش بردی؟ و جواب می آید: کسی که می دانسته مانند کسی نیست که نمی دانسته است.(2) (نمونه، فتصرخ)

ورود فاطمه(علیهاالسلام) به صحرای محشر

مرحوم شیخ مفید در کتاب امالی با سند خود از امام صادق(علیه السلام) نقل نموده که فرمود: هنگامی که خداوند در قیامت اولین و آخرین را جمع می کند، و دستور می دهد تا منادی ندا کند: «ای اهل محشر چشمان خود را به زیر اندازید، و سرهای خویش را پائین بیاورید تا فاطمه دختر محمّد(صلی الله علیه و آله و سلّم) از صراط عبور نماید» پس همه خلایق چشمان خود را پایین می اندازند، و فاطمه(علیهاالسلام) در حالی که سوار بر مرکب بهشتی است، و هفتاد هزار ملک او را مشایعت می کنند،