دلایل عقلی و نقلی امامت و مهدویت صفحه 216

که تنها با اندیشه وجود حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف هم خوانی دارد. در تفسیر نور الثقلین، پانزده روایت در این زمینه آورده شده است. از جمله آن که امام صادق علیه السلام فرمود: «کل امام هادی کل قوم فی زمانه؛ کل امام هاد للقرآن الذی هو فیه».(1)

علاوه بر این، خداوند در آیات مختلفی از قرآن به «حجه»، «بینه» و «حجه بالغه» اشاره کرده است: «لِئَلَّا یَکونَ لِلنَّاسِ عَلَی اللَّهِ حُجَّه»(2)، «لِیَهْلِک مَنْ هَلَک عَنْ بَیِّنَهٍ وَ یَحْیی مَنْ حَیَّ عَنْ بَیِّنَهٍ»(3) و «قُلْ فَلِلَّهِ الْحُجَّهُ الْبالِغَه»(4). حال، اگر پیشوایی الهی و هدایتگری زنده در میان انسان ها نباشد، این مفاهیم، موضوعیت نخواهند داشت. پس فهم و تفسیر این آیات نیز متوقف بر پذیرش مهدویّت است. چنان چه امیرمؤمنان علیه السلام نیز بر این استدلال، صحه گذارده اند: «اللهم بلی لاتخلو الارض من قائم لله بحجه اما ظاهراً مشهوراً و اما خائفاً مغموراً لئلا تبطل حجج الله و بیناته».(5)

ششم. قیامت و امام اختصاصی برای هر قوم

بر اساس آیه «ثُمَّ لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیم»(6)، پرسش ها و مؤاخذات رستاخیز، از تکالیف و نعمت های دنیایی است. از طرفی، در قیامت، مردم در زمره امامشان فراخوانده می شوند: «یَوْمَ

1- حویزی، تفسیر نور الثقلین، ج 2، ص 482.
2- سورۀ نساء، آیۀ 165.
3- سورۀ انفال، آیۀ 42.
4- سورۀ انعام، آیۀ 149.
5- نهج البلاغه، ح 147.
6- سورۀ تکاثر، آیۀ 8.