دلایل عقلی و نقلی امامت و مهدویت صفحه 88

آیه شریفه «تِلْک الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلی بَعْضٍ»(1)، حتی خود انبیاء نیز در یک رتبه نیستند.

همسری با انبیا برداشتند

اولیا را هم چو خود پنداشتند

گفته اینک ما بشر ایشان بشر

ما و ایشان بسته خوابیم و خور

این ندانستند ایشان از عمی

هست فرقی در میان بی منتها

این خورد گردد پدیدی زو جدا

او خورد گردد ه_مه ن_ور خدا(2)

شیخ مفید می گوید: «به اتفاق امامیه و برخی معتزله، انبیاء افضل از ملائکه اند(3) … و نیز گروهی از امامیه معتقدند ائمه اهل بیت علیهم السلام بر انبیا افضل اند؛ مگر بر خاتم النبیین که اشرف مخلوقات است».(4)

در رابط و واسطه بودن انبیاء و امامان- به معنی رسانیدن پیام الهی و تفسیر وحی- جای هیچ گونه تردیدی نیست؛ چراکه معنای رسول و پیشوای الهی، همین است و چنین مقامی، ویژگی ای را در وجود آنان اقتضا می کند که آنان را از دیگران تمایز دهد و وجود ایشان را حتی از ملائکه نیز برتر نماید تا توان دریافت وحی را داشته باشند. اصولاً قاعده هماهنگی تشریع و تکوین اقتضا می کند که مرتبه وجودی اینان، مقدم باشد(5)؛ چنان چه در زیارت جامعه کبیره آمده است: «انّ ارواحکم و نورکم و طینتکم واحده طابت و طهرت بعضها من بعض خلقکم الله

1- بعضی از این رسولان را بر برخی دیگر برتری دادیم. (سوره بقره، آیه 253)
2- همایی، مولوی نامه، ج 16، ص240.
3- شیخ مفید، اوایل المقالات، ص 49.
4- شیخ مفید، اوایل المقالات، ص 81.
5- ر.ک: مقالات کنگره جهانی «شیخ مفید، نبوت و نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم»، محمد امین رضازاده، ص 15، شماره 62.