خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 333

چه رسد به معنی عمقی آیات. چگونه اینجا از آن مشی همیشگی به کژ راهه رفته اند و راه دیگری پیموده اند؟! حمل کلمات بر شیء خارجی نه تنها با ظهور عرفی ناسازگار نیست که نص قرآنی و تواتر بر روایی تفسیر آن وجود دارد.

سه. اطلاق کلمه بر شیء خارجی

1. تصریح آیات

اشاره

گاهی کلمات در آیات قرآن بر موجودات بیرونی - چه جاندار و زنده یا غیر نامی و جامد - اطلاق می شود. نه گفتار یا کردار خاص همان گونه که خداوند یکی از پیامبرانش را «کلمه» می خواند و او را مصداق یا عین کلمه به دیگران معرفی می کند. وقتی کلمه بر حضرت عیسی علیه السلام اطلاق شود به فحوای اولویت به پیامبر اعظم|، صد در صد اطلاق می شود.

1. اطلاق کلمه بر شخص:

کتاب آسمانی با صراحتی که هیچ احتمال خلاف در آن راه ندارد، کلمه را بر موجودخارجی بکار می برد و از واژگان اعتباری فراتر می رود. چنانکه در سوره ی نساء آیه یکصد و هفتاد و یکم حضرت مسیح علیه السلام را کلمه خدا می نامد، {انما المسیح عیسی بن مریم رسول الله و کلمه القاها إلی مریم}

اگر هیچ دلیلی دیگر بر موجود خارجی بودن کلمات نداشتیم، همین نص صریح قرآنی برای ما بس بود. «کلمه، آیه و حروف هرگاه بر موجودات خارجی صدق نمی کرد، خداوند بلند مرتبه هیچ گاه انسان را با حروف نام گذاری نمی کرد. همانگونه که «یس و طه« و مانند آن بر شخص پیامبر| ما اطلاق می شود.