خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 341

1- تفسیر عیاشی/ 1/ 130؛ بحارالانوار/ 11/ 187.

2- درالمنثور/ 1/ 147.

آدم عرض کرد: آری! خداوند فرمود: پس این اندوه و گریه برای چیست؟ آدم عرض کرد: چگونه اندوهگین نباشم در حالی که مرا از بهشت راندی و نمی دانم دیگر بار به آن

برمی گردم یا نه؟ هان! در واقع مرا از نزد مهر گسترت بیرون راندی. این مهم مرا از گریستن باز نمی دارد. خداوند فرمود: بر توست که این کلمات را دریابی؛ زیرا خداوند بازگشت تو را می پذیرد و گناهانت را می آمرزت. بدین سان بگو: «الهم أنی اسألک بحق محمد و آل محمد. سبحانک لا اله الا أنت عملتُ سوءاً و ظلمت نفسی فاغفرلی إنک أنت الغفور الرحیم«.((1))

4. همگونی و ناهمگونی دو آیه

اشاره

یکی دیگر از پشتوانه های علمی- تفسیری حقیقت نوریه اهلبیت علیهم السلام در وجود نیاکان از آدم تا عبدالمطلب آیه ی یکصد و بیست و چهارم سوره بقره است: {وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنّی جاعِلُکَ لِلنّاسِ إِمامًا قالَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتی قالَ لا یَنالُ عَهْدِی الظّالِمینَ}

در ماهیت کلمات این آیه میان مفسران توافق کمتری نسبت به آیه سی و هفت همین سوره وجود دارد. با یک نگاه کلان در آغازدو گونه دیدگاه مرزبندی شده را می توان از آیه برداشت کرد و سپس هر یک را به منظرگاه های درونی کوچک تر عنوان داد.

الف) این همانی کلمات دو آیه:

برخی از مفسران بر این باورند که مراد از کلمات ریخته شده از خداوند به حضرت ابراهیم پیامبر علیه السلام در واقع عین همان کلماتی است که به پیامبر دیگر خدا