خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 350

که آنها را پیروی کند. آنگاه ابراهیم عرض کرد: ای پروردگار! پس آن امامت را برای محمد و علی که به من آنها را مژدگانی داده ای، قرار بده و پیروزی ات را برای آن دو شتاب بخش«.((1))

3. اتحاد مطلقه امام و امامت

با این احتمال برداشت دوگانه میان مدلول دو آیه جای خود را به یک مدلول واحد می دهدو سازگار با دیگر روایات می شود؛ زیرا امامت آنان با پیشوایی خودشان مطلق معنی می دهد نه مقید به عالم ماده و تجلی فیزیکی تنهای ائمه علیهم السلام . آنگاه هم امامت اهلبیت علیهم السلام لا بشرط تفسیر خواهد شد و هم وجود خود آنها لابشرط تفسیر می گردد. نه بشرط شیء یا بشرط لا.

از دیگر سو، میان منصب امامت و ذات خارجی و اعیان مقدسه آنان این همانی خواهد بود نه این نه آنی. تنها با این برداشت وجهه تفسیری برخی از علمای شیعه از آیه را می توان توجیه کرد و در غیر آن صورت رابطه این نه آنی میان دو آیه خود به خود برقرار خواهد شد:

«روایت بر این پایه استوار است که مراد از «کلمه» امامت باشد همان گونه که در سخن خدای بلند مرتبه آمده است: {فَإِنَّهُ سَیَهْدِینِ وَجَعَلَهَا کَلِمَهً بَاقِیَهً فِی عَقِبِهِ} در این صورت معنی آیه ی {وَإِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ} امامت خودش و امامت اسحاق و نسل او را بیان می کند.