خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 355

1- تفسیر ابن کثیر/ 1/ 288.

نمی شود. پس جایز است مراد از کلمات امور تکوینی و روحی باشد. چه بسا گفتار خداوند بلندمرتبه {وَإِذِ ابْتَلَی إِبْرَاهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ} با در نظر گرفتن این پیوند و مناسبت همان مسائل روحیه تکوینیه باشد نه گفتار و نوشتار. این معنی خود به خود می طلبد که «کلمات» دریافت شده چیز دیگری نباشد. البته این معانی بیرونی از آن جهت به الفاظ تفسیر می شود که حکایت گر آنهاست.« ((1)) نه خود آنها.

فرقی است میان مَظهَر به معنی مفعول و مُظهِر به معنی فاعل.

4. جایگاه برین امامت

برخی دیگر «کلمات» را به منصب امامت ورسالت دانسته اند. نه حقایق خارجی یا واژگان اعتباری. گفته اند؛ ظاهر لفظ بر آن «کلمات» دلالت دارد و آنها کلماتی که خداوند بلند مرتبه آنها را یادآوری کرد و آن کلمات عبارتند از: امامت، پاکیزگی بیت، رفع قواعد و دعا برای برانگیختن محمد|.

این امور حقایق دشواری هستند، نظیر امامت که در این جا به معنی نبوت به کار رفته است. این تکلیف در برگیرنده مشقت زیادی به شمار می رود. زیرا پیامبر خدا| تمامی رنج ها، سختی ها و دشواری های که لازمه ی انجام تبلیغ رسالت بود، بر دوش کشید و در اداء هیچ چیزی از آن خیانت نکرد. اگر چه پیامدش کشته شدن بود آن را هم به جان خرید.