خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 358

نورپذیری

اشاره

این فصل چگونگی دریافت کلمات و حد و مرز جریان نورپذیری ابوالبشر از طریق علم حضوری را می کاود. همان حقیقتی که وی را به کانون نور متصل کرد.

چینش آیه {فَتَلَقَّی آدَمُ مِن رَّبِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ} با روایات و برداشت مفسران، وجود «کلمات» را بر موجودیت آدم مقدم می داند؛ به گونه ای که نه همراه یا پس از ابوالاجساد، می توان گفت «کلمات» ایجاد شده و به او رسیده است.

جد ما انسان ها پس از اصل دریافت که با مشاهده ی عینی صورت گرفت، حقیقت خود را نیز در برابر نورپردازی اهلبیت علیهم السلام دگرگون شده دید و از آن پس این نور همواره با او بود، چه بهشت او را آسمانی بدانیم یا زمینی. در فرود و نزول یا در جا به جایی مکانی هیچ گاه نور ائمه علیهم السلام پدرشان را تنها نگذاشت. در واقع این اتصال، ساختار وجودی او را پس از آن لغزش تغییر داد و معادله زندگی و تعامل و تعادل نیروهای درونی او را دوباره فعال کرد؛ نیروهایی که با اندک لغزش برخی سیستم هایش مختل شده بود و نظام یکپارچه اش به هم ریخته بود.