خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 363

1- الفضائل/ 1331؛ کفایه لطالب/ 405/ روضه الواعظین/ 88؛ کشف الغمه/ 1/ 60؛ ینابیع الموده/ 1/ 47؛ احقاق الحق/ 7/ 488.

ب) نفوذ کلمات

واژه «فتلقی« گویای این حقیقت است که پدر بشر کلمات را از پروردگارش دریافت وآن را با تمام نیروی معنوی در وجودش نهادینه کرد. تنها به شنیدن و دیدن بسنده نکرد بلکه اشعه های تابناک نور کلمات تا ژرفنای جان آدم پیش رفت و لایه های بی شمار وجود او را در نور دید و تاریکی های روحش را روشن نمود. «فتاب» این معنی را بخوبی می رساند که دگرگونی عملی در وی ایجاد شد.

به کارگیری این واژگان برین در سختی های زندگی و هنگام تنگدستی که او را به عیش و مستی فرا می خواند، بهترین گواه ملکه بودن و ملکه شدن این دریافت به شمار می رود. آدم از آغاز تا پایان زندگی از کلمات مدد جست و هیچ گاه از یاری آنها بی نیاز نبود. در آغاز خلقت با آب و گل آدم این عطر نوری در آمیخت و جزء ذات قرار گرفت. هنگامی که در بهشت جا گرفت این نور در وجودش پرتوافشانی می کرد و آنگاه که لغزید هم این نور را لرزاند و کم فروغ نمود:

«...عن ابی ذر رحمه الله علیه قال: سمعت رسول الله| و هو یقول: خلقت أنا و علی بن أبی طالب من نور واحد. نسبح الله یمین العرش قبل أن خلق آدم بألفی عام. فلما أن خلق الله آدم جعل ذلک النور فی صلبه و لقد هم بالخطیه و نحن فی صلبه... «((1))