خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 372

بنده اش سبق ابجد آموخت: {وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء کُلَّهَا} در این آموزش تمامی نام ها و حقایق علمی و خارجی را به وی یاد داد. یکی از اسم های با مسمای یاد

گرفته همین نور اهلبیت علیهم السلام بود. از اطلاق آیه به کمک الف ولام جنس می توان این حقیقت را ثابت کرد.

چنانچه «الف و لام» در آیه را جنس بدانیم نه عهد ذکری و نه ذهنی و حضوری و نه «الف و لام» زینت، در آن صورت مفهوم آیه «کلمات» را نیز در بر می گیرد و آغاز آفرینش آدم با تلقی کلمات همراه می شود. همانگونه که خداوند آدم را آفرید، همزمان کلمات را نیز که جزئی از کل اسماء به شمار می رود، به وی یاد داد. پس آدم علیه السلام نه در بهشت برین یا گهواره زمین که در آغاز خلقت چنین کلماتی را فرا گرفت.

آغاز خلقت را چنانچه روحانی و عالم ذر برشماریم پیشینه ی درازی به بلندای عمر هستی پیدا می کند نه آشکار شدن زمین که مدتی از عمر آن می گذرد. بنابراین، تعلیم اسماء بار نخست در عالم ذر صورت گرفت هر چند در عالم غیر ذر هم تکرار شده باشد. این یادآوردی پسین با آن آموزش پیشین هیچ گونه تضادی با هم ندارند بلکه نسبت شان با یکدیگر اجمال و تفصیل و کامل کننده هم به شمار می روند.

2. مفهوم روایات:

این گزینه دلالت مطابقی و صراحت کامل دارد که در اول خلقت این نور در وجود ابوالبشر گزارده شد. این صراحت هیچ تردید و ابهامی را نمی پذیرد و از آن جز همین معنی نمی توان احتمال دیگری را هم در آیه داد. بنگرید:

«...هنگامی که خداوند بلند مرتبه آدم را خلق کرد، آن نور را در صلب او آمیخت«.((1)) همزمان با خلقت و برابر و همگام