خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 376

1- ینابیع الموده/ 1/ 65.

2- مناقب علی... مردویه/ 100؛ با توضیح الدلائل 208؛ تاریخ بغداد/ 7/ 387؛ حلیه الاولیاء/ 7/ 256؛ مناقب مغازلی/ 91 / ح 134.

ابوالاجساد روی زمین تناسب دارد. انتهای افتادن از آسمان به زمین و از بالا به پایین همین دنیاست. آنگاه که پدر و مادر ما را خداوند به ارتکاب ترک اولی از آستانه ی خودش راند، هاله ای از ناامیدی وجود او را در برگرفته بود و دلش برای آشیان دلکش گل و لاله پر می کشید.

او که از نیستان خود تازه بریده شده بود از شاخسار باغ ملکوت به عالم ناسوت شکسته بال، زمین گیر شده بود، نوری از بلندای آسمان بر وجودش تابید و پیوند این آواره و سرگردان را دیگر بار با وطن پیشین برقرار کرد. نور این کلمات با عبور از عالم نوری جبروتی و ملکوتی به آخرین مرتبه ی ناسوتی تابید و آخرین لایه ها و اشیاء دورتر را روشن کرد.

معانی پیوسته آیات، دریافت کلمات را روی زمین تقویت و تأیید می کند. آنجا که خداوند به حوا و شوهرش دستور فرود آمدن به زمین می دهد؛ زمینی که میدان درگیری و ستیز آدمی است. آن دو به فکر چاره برمی آیند و نزد آستانه پروردگار به زاری و درخواست می افتند تا آنکه «کلمات» را به مثابه چراغ راهنمای بازگشت از خداوند در همان حالت سرگردانی، ناامیدی و آوارگی درمی یابند.

تبعیدیان که دیگر بار حکم بازگشت شان را قاضی دادگری امضاء کرده و چنین نوشته بود:

«دستور دادیم ای آدم! تو و همسرت در بهشت زندگی کنید و از نعمت های گوارای آن هر آنچه دوست دارید، بخورید ولی هرگز نزدیک این درخت نشوید که از ستمگران خواهید شد(35) پس شیطان آنها را در بهشت لغزاند و هر دو را از آن مکان بیرون کرد. در این هنگام به آنها گفتیم و