خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 442

1- بیضاوی/ 4/ 255.

2- تفسیر کبیر/24/ 160.

3- حاشیه محی الدین شیخ زاده/ 6/ 367.

4- . تفسیر کبیر/ 24/ 160؛ البحرالمحیط/ 8/ 198.

آنگاه وی اشکالی از جانب مخالفان شیعه را طرح می کند و خود بدان پاسخ اقناعی می دهد. اشکال نخست که وی بر اندیشه ی تشیع وارد می کند این است: «اگر شما بگویید که بر فساد این مذهب به سخن خدای بلند مرتبه چنگ زنیم که فرمود: {وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِیمُ لأَبِیهِ آزَرَ} انعام/ 74 ((1)) در حالی که پدر ابراهیم مشرک بود؟ پس تمام نیاکان وی خداپرست نبودند؟!

پاسخ:

واژه ی «أب« گاهی بر عمو نیز اطلاق می شود همان گونه که فرزندان یعقوب به وی عرض کردند: {نَعْبُدُ إِلَهَکَ وَإِلَهَ آبَائِکَ إِبْرَاهِیمَ وَإِسْمَاعِیلَ وَإِسْحَاقَ} بقره/33.

آنان اسماعیل را پدر یعقوب برشمردند در حالی که عموی یعقوب است و همین طور سخن پیامبر| که فرمود:

«ردوا علی أبی» یعنی به عباس بگویید.« ((2)) در حالی که وی عمویش بود نه پدر واقعی. پس از آن، دو اشکال عمده، به نظر خودش، بر این برداشت تفسیری شیعه وارد می کند که پاسخ آن بسیار روشن و آسان است. آنانکه این مباحث را از آغاز تا پایان به دقت نگریسته باشند می دانند که نیاز به جواب نیست. اما برای آنان که پراکنده بخوانند نخست اشکال طرح می شود و سپس پاسخ.

ادعا

اشکال وی این است:

«آنچه من به سخن خدای بلند مرتبه چنگ زدم «لأبیه آذر« و شیعیان پاسخ دادند برگرداندن لفظ از معنی ظاهری آن است. اما حمل گفتار پروردگار: