خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 485

1- مسند حنبل/ 1/ 98. و ج /4/ 5/ 204/ 165؛ خصائص نسائی/کتاب مناقب؛ صحیح بخاری/ 3/ 21؛ باب مناقب.

2- بحارالانوار/ 1/ کتاب عقل و جهل.

شدت نوریه ی او را ندارد و امیرالمؤمنین علیه السلام با سعه ی وجودی، اشرفیت و اکملیتی که نسبت به دیگر ائمه دارد، هرگز به تقدم و سعه ی وجودی پیامبر| نمی رسد.

از این رو، در روایات داریم که «... ثم افترقنا فی صلب عبدالمطلب؛ ففیّ النبوه والرساله و فیک الوصیه والامامه...« ((1)) یعنی حرکت نوریه ی ما تا این وجود پاک و پوسته ی مطهر، حقیقت واحد بودیم از اینجا دو مرتبه جداگانه پیدا کردیم مرتبه ای نبوت و مرتبه امامت همان گونه که در زیارت جامعه می خوانیم: «طابت و طهرت بعضها من بعض«

3. تابش همیشگی

نور ائمه چه در عالم معنا و چه در عالم ماده بدون فروزش نبوده و هیچ گاه کم فروغ و بی نور نشده است. یافته های عقلانی، اصل وجود را همیشگی و عدم را بدون خصوصیت و ذات همیشگی و مانایی می شناسد. عقلا برای یکی

آثار دائمی متناسب با مظروف خودش برمی شمارند و برای دیگری آثار معدومیت ولاوجودی را پیش می کشند.

ابن مردویه از ابن عباس نقل کرد که وی گفت:

از فرستاده ی خدا پرسیدم: پدرم و مادرم فدایت باد! هنگامی که آدم در بهشت بود شما کجا بودید؟ پیام آور خدا بگونه ای لبخند زد که دندان های نواجذش نمایان شد و لب به سخن گشود: من در آن هنگام در صلب آدم علیه السلام بودم. پس از آنکه او به زمین هبوط کرد من هم چنان در صلب او قرار داشتم.