خلقت نوری و ظهور صلبی اهل بیت علیهم السلام صفحه 547

چگونه نور خورشید از خورشید جدا نیست و به تمام اشیا از بالا به پایین از راست به چپ از شب به روز و از کوه و دریا و دشت و... می گذرد و همه موجودات را نور می دهد.

حقیقت نور اهلبیت علیهم السلام همین کشش، گسترش و درازنای تابش را از آغاز تا پایان خلقت با خود داشت. آیا ذات این چنینی با این مراتب می تواند در یک منظومه بگنجد؟ عقلای جهان همگی بر این قانون اتفاق دارند که از ذات و ذاتیات یک شیء نمی توان پرسید و علت آن را کاوید. هرگز دست ما به چرخ گردون نمی رسد تا از آن پرسیم که این چون است و آن چون.

راز انتقال نور اهلبیت علیهم السلام را در صلب نیاکان خدا پرست، تنها مطالعه ژرف خود همین مطلب آشکار می سازد و هیچ پشتوانه ی علمی بیرونی قادر نیست ذره ای از گوشه های پرده ی نوری صلبیه ائمه علیهم السلام را بالا زند و حقیقت این نور را فراروی چشمان محققان بگشایند.

ج) گونه های هدایت گری

1. راهنمایی پیامبران

به دلیل سنخیت نور با نور و سازگاری درونی و بیرونی آن دو با یکدیگر، پروردگار با ریختن قدرت نوری خود در هاله ای از نور اهلبیت علیهم السلام شکوه خود را به نمایش گذاشت و پیامبرانش را به تماشا فراخواند. فلسفه ی آمیختن نوریه برای این بود که نمایاندن کنه ذات را پیامبری محال بداند و هرگز بر دیدنش اصرار نورزد. اصرار فراتر از ظرفیت که پرودگار را بر آن داشت تا شعله ای اندک از هاله نور اهلبیت علیهم السلام را در کوه طور بریزد و حقیقت دست نیافتنی ذات خود را با این شیوه بر وی بنمایاند.