حلال و حرام مالی صفحه 267

می ایستیم و نماز را اقتدا می کنیم.

حضرت آمادۀ نماز شدند. تیرباران شروع شد. دو نفر از این هجده نفر بیرون آمدند، یکی زهیر بن قین بجلّی و دیگری سعید بن عبدالله حنفی، گفتند: مولا جان! ما جلوی شما می ایستیم، شما در کمال آرامش نماز را بخوانید، تیرهایی که می آیند، نمی گذاریم به شما بخورد. اگر ما زنده بودیم، نماز خود را می خوانیم، اگر زنده نماندیم، در پیشگاه خدا عذر داریم.

در رکعت اول سعید بن عبدالله دیگر قطعه قطعه شده بود. در تمام چشم، گوش، دهان، سینه و گلویش، همه جا تیر خورده بود و از او چیزی نمانده بود.

نماز دو رکعتی بود. چرا؟ آخر امام حسین علیه السلام را با خانواده اش به کوفه دعوت کرده بودند و حضرت در آنجا مسافر بودند. هنوز به مقصد نرسیده بودند. ده روز هم نشده بود که نماز را تمام بخوانند؛ چون دوم محرم تا روز عاشورا هشت روز بود.

وقتی حضرت سلام رکعت دوم را دادند، زهیر نیز افتاد. امام سر او را به دامن گرفت. در بدن قطعه قطعۀ زهیر فقط دو سه نفس مانده بود. چشم خود را باز کرد، صدا زد:

«أرضیت منّی یا ابا عبدالله» (1)