مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 131

ص:130

1- (1)) - یونس (10) : 44؛ «یقیناً خدا هیچ ستمی به مردم روا نمی دارد ، ولی مردم [ با روی گردانی از حق ] بر خود ستم می ورزند .»
2- (2)) - انبیا (21) : 47؛ «و ترازوهای عدالت را در روز قیامت می نهیم و به هیچ کس هیچ ستمی نمی شود.»
3- (3)) - فاتحه (1) : 4؛ «مالک و فرمانروای روز پاداش و کیفر است .»
4- (4)) - سجده (32) : 17؛ «پاداش اعمالی که همواره انجام می داده اند.»

یَوْمِ الدِّینِ » هستیم، نمی گذاریم که جریمۀ اضافه به کسی برسد، بلکه همان عمل آنها است که گریبان گیر خودشان شده و به شکل عذاب درآمده است، ما از بیرونِ عمل، عذاب و جریمه ای نمی آوریم، پس خدا ظالم نیست.

اگر کسی با خدا هر روز عمرش را تسویۀ حساب کرده باشد، و واجبات الهی را ادا کرده و با مردم معاملۀ نیکو داشته، و به مردم ستمی نکرده، این با خدا و خلق خدا حسابی ندارد، چرا بد بمیرد؟ چرا وقت مردن ملک الموت با قیافه بد بیاید و جانش را به سختی بگیرد؟

آدمی که حساب هایش با خدا و مردم صاف است، حجت خدا بر مردم است.

پروردگار عالم که حجتش از میان مردم نابود نمی شود، بلکه در هر دوره ای حجت، دلیل و برهان دارد تا فردای قیامت نگویند: نشد که ما متدین شویم. آنهایی که پست و مقام دارند، نمی توانند کار کنند، ادامه دادن کار بر آن ها حرام است.

راحتی جان دادن بر مؤمنین

امام صادق علیه السلام می فرماید:

کسی که با خدا و خلق تسویۀ حساب کرده، هنگام مردن، خانواده اش که وضعیت برزخی او را نمی بینند، چون به عالم غیب و شهادت می رود:

« ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلیٰ عٰالِمِ الْغَیْبِ وَ الشَّهٰادَهِ فَیُنَبِّئُکُمْ بِمٰا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ » (1)

یعنی از نظر ما آن عالم، عالم غیب است.

امام صادق علیه السلام می فرماید:

چنین شخصی، هنگامی که می خواهد بمیرد، ملک الموت دو گل می آورد، هر دو گل نیز گل بهشتی است، اسم گل اول «المُنْسیّه» (2) و گل دیگر «المُسخیّه» است. به محض این که لحظۀ مرگ می رسد اول گل «المُنْسیّه» را کنار شامّه اش می گذارد،