مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 273

ص:272

نمی فهمید، اما آنچه را که می فهمید، لذت می برد، چون بیماری جهل در این ناحیه در او معالجه می شد.

جنس مورد نظر این عالم و آن آقا را داد و آنها رفتند. خودش نیز در مغازه را بست و نزد یکی از قوم و خویش هایش رفت، گفت: من این مغازه را با کل اجناسش به تو واگذار می کنم، تو خرج بخور و نمیری به ما بده، مابقی برای خودت. گفت: مگر می خواهی چه کنی؟ می خواهم درس بخوانم. گفت: تو؟ گفت آری، گفت: عمر تو از چهل سال گذشته و موهای سر و صورتت دارد سفید می شود، تو چهل سال عطار بودی، درس را چه می فهمی که چیست؟ گفت: کلید را بگیر، ما رفتیم.

بیست سال گذشت و شصت ساله شد. بعد از این بیست سال، به جایی رسید که حوزه های علمیۀ دمشق، بغداد، ایران و حوزه های شیعه تحت تأثیر دانش و معرفت او قرار گرفتند. بهترین کتابهای علمی را تألیف کرد.

وجود مبارک «سدید الدین محمود بن علی بن حسن حُمّصی رازی» (1) یکی از مراجع و فقهای بزرگ شیعه است.

او به خود گفت: چهل سال به در مغازۀ عطاری آمدیم، کار معیشتی داشتیم، حالا بقیۀ فرصت عمر را برای آموختن علم غنیمت بدانیم. چه کسی می گوید نمی شود؟ آن کسی که می گوید دیر شده، اشتباه می گوید. رفت و ثابت کرد که می شود، فرصت های در اختیار را غنیمت دانست و به عالی ترین مقام علمی و تألیفی رسید. این نمونه ای از موارد غنیمت دانستن فرصت بود.

مولوی در تحولی جهانی

جلال الدین مولوی رومی (2) مدرّس بود، تعداد زیادی نیز او را نمی شناختند. می آمد و در گوشۀ مسجد درس می داد. نه اهل حال بود، نه شعر، نه عرفان، نه ذکر، بلکه روحانی معمولی بود که بیاید درسی بدهد و برود. اما این روحانی معمولی در