مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 274

ص:273

برخورد با شمس تبریزی (1)، شمس حرفی به او می زند که آن حرف، آتش سر کبریت بوده که به انبار بنزین باطن جلال الدین می خورد و او به چهرۀ مشهور جهانی و به وجود آورندۀ دو دیوان مثنوی و شمس تبدیل می شود که هنوز دردیوان های اشعار جهان، در عرفان، حکمت و تمثیل حرف اول را می زند.

این فرصت است که شخص با برخورد به اهل حال، عالم و یا حتی به نوشته ای هر چند روی دیوار باشد:

مرد باید که گیرد اندر گوش وز نبشتست پند بر دیوار (2)

که درون انسان را آتش بزند و او را روشن کند و شخص آن را غنیمت می شمارد و هدایت می شود. دیگر کاری ندارد، روحانی معمولی، جلال الدین مولوی می شود. یتیمِ شاگردِ خمیرگیرِ نانوایی، حافظ می شود.

این عطّار که از چهل سال نیز عمرش گذشته بود و وارد مرز پیری می شد، چون اوج توان بدن تا چهل سالگی است. از چهل سالگی از قلّه سرازیر می شود و به پایین می آید، بدن شروع به کهنه شدن می کند.

پیغمبر صلی الله علیه و آله می فرماید: از پنجاه سالگی به بعد - من به زبان امروز روایت را ترجمه می کنم - بدن مرتب چراغ می دهد که مواظب باش!اینجا را خوب می کنی، جای دیگری درد می گیرد تا بنیان بدن خراب شود، درآن حال دیگر فرصتی نیست که آن را بشود غنیمت دانست. (3)تا جوان هستید و دیر نشده، باید فرصت را غنیمت دانست. خیال نکنید که اکنون چهرۀ غیر مشهوری هستی و غیر از خانواده و چند نفری از بچه های کوچه و شهر هیچ کس تو را نمی شناسد، همین منوال خواهد ماند؛ زیرا تو می توانی تا چند سال دیگر چهرۀ مشهور جهانی شوی، ولی باید فرصت های خدادادی را غنیمت بدانی.