مرگ و فرصتها: مجموعه سخنرانیهای حسین انصاریان صفحه 345

ص:344

که بدهیم، می بینیم خوب تر نیز شده ایم.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در این زمینه می فرماید:

«صوموا تصحّوا» (1)

حکایتی از مرد وسواسی

در مشهد و در صحن مسجد گوهرشاد، نماز خیلی شلوغی بود که امام جماعت آن، مرحوم حاج میرزا حبیب الله گلپایگانی بود که از اولیای خدا بود و به مقامات خوبی رسیده بود. اگر کسی درد داشت، کنار جانماز ایشان می آوردند، ایشان اصلاً مریض را نگاه نمی کرد، همین که در محراب نشسته بود، دست خود را دراز می کرد و روی محل درد می گذاشت، دیگر درد نداشت و او برای همیشه خوب می شد.

بیشتر متدینین تهران و مشهد به ایشان اقتدا می کردند. ایشان داخل مسجد که نماز می خواند، تا نصف حیاط، جمعیت مأمومین می ایستادند. مردی که در نماز وسواس داشت، می خواست به ایشان اقتدا کند، حاج میرزا حبیب الله تکبیره الاحرام را گفت، خیلی آرام نماز می خواند، نماز مغرب ایشان شاید بیست دقیقه طول می کشید. چند نفر از تهرانی های نیز اقتدا کرده بودند.

همه «الله اکبر» را گفتند، این مرد وسواسی چند بار گفت: «الله اکبر» ، مقداری فکر می کرد و می گفت: نشد.

حاج میرزا حبیب الله حمد و سوره را خواند و به رکوع رفت، اما او هنوز اقتدا نکرده بود. حاج میرزا حبیب الله چند بار ذکر رکوع را گفت، این مرد دفعۀ چندم گفت: «الله اکبر» و گویا مطمئن شد، به رکوع رفت. آن شخص تهرانی در رکوع گفت:

نشد. این مرد وسواسی از رکوع برخاست و گفت: خدا تو را لعنت کند، این بار شده بود، تو خرابش کردی. بخش عمده ای از افراد در حیاط از خنده، نمازشان به هم خورد. این چه نمازی است؟ نماز یک تکبیره الاحرام دارد، نه بیشتر، چون دین گفته