تربیت از دیدگاه قرآن صفحه 108

راهیابی

ممکن است تصور شود که اندیشه و اراده ، اندیشه ای قوی و تابناک واراده ای پ ولادین و انعطاف ناپذیر کافی است برای این که انسان راه خود رابیابد و بتواند مراحل مسیر را بگذراند و ادامه دهد و به اهداف و مقاصد خود

برسد.

امابا اندک تأملی متوجه می شودکه اندیشه ابزاراست. اندیشه می گوید : اموری در بین هست که من آن امور را بررسی می کنم، و حق وباطل و درست و نادرست را از هم تمیز می دهم. اراده هم عبارت است از پی جویی و پایداری در راه . پس هیچ کدام ازاندیشه و اراده راه نیست، بلکه ابزاری هستند که پس از تشخیص راه به کارمی آیند. این در صورتی است که پرسش ما

ابتدا از راه است و پس از آن که درراه قرار گرفتیم نوبت می رسد به ابزاری که در طول راه به کارمان می آید .

بنابراین نباید ابزار را با راه اشتباه گرفت؛ ابزار چیزی است وراه چیزی،و ازهمه مهمتر راه است.در سوره حمد بیندیشید. پس از آن که خضوع، فقرو ناتوانی خود را اظهار می کنیم، چیزی که از خداوند درخواست داریم چیست؟ جز««اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ» است؟ اندیشه لازم است، اراده ضروری است، سلامت بدن وفکر لازم است، سلامت جو اجتماعی لازم است و ...، ولی از همه مهمتر راه است.

هر چیزی در حرکت وشدن است

ما مسلمادر حرکتیم.نه ما که همه موجودات در حرکتند، و حرکت همه رو به کمال است،و در یک جمله «أَلَا إِلَی اللَّهِ تَصِیرُ الْأُمُورُ» (شوری /53)؛همه امور روبه جانب خدایند؛ باران و برف می بارد و خاک را با آنچه در دل دارد به حرکت در می آورد .