جهنم کمینگاه بزرگ صفحه 23

1- ر.ک: الکافی: 312:8 ح486 ؛ أمالی شیخ صدوق: 241 ح256 ؛ الفضائل: 121.

2- نهج البلاغه، خطبه 183، ترجمه محمّد دشتی (رَحمَه ُالله) ص355.

ای پیر سالخورده! که پیری وجودت را گرفته است، چگونه خواهی بود آنگاه که طوقهای آتش به گردنها انداخته شود، و غل و زنجیرهای آتشین به دست و گردن افتد؟».

شیعیان مخلّد در آتش نیستند

وَ لَسَوفَ یُعطیکَ رَبَّکَ فَتَرضی.(1)

«پروردگارت در آینده به تو بخششی خواهد کرد تا خشنود شوی».

در تفسیر این آیه رسیده است که حضرت محمّد (صَلَی اللهُ عَلیه وَآله وسَلم) راضی نخواهد شد که یک نفر از امَّت او در جهنّم باشد، و قول دیگر حضرت رسول (صَلَی اللهُ عَلیه وَآله وسَلم) که: «ادّخرت شفاعتی لأهل الکبائر من امَّتی؛ من شفاعت خود را برای مرتکبین گناهان کبیره از امّت خود ذخیره کرده اند»، مؤید دیگری بر اثبات این مطلب است.

دلیل دیگر، بشارت و مژده هائی است که برای شیعیان وارد شده که مخلّد در جهنّم نخواهند بود(2) و دوستی پیغمبر (صَلَی اللهُ عَلیه وَآله وسَلم) و عترت او (یعنی ائمّه (عَلیهِم السَّلام)) ایشان را هر چه کرده باشند از عذاب نجات خواهد داد.

دلیل دیگر، اخباری است که دلالت دارد که هر بلا و ناخوشی و مرضی که در دنیا به مؤمن می رسد کفّاره گناه اوست، مانند سخن حضرت رسول (صَلَی اللهُ عَلیه وَآله وسَلم): «الحمّی من قیح جهنّم، و هی حظّ المؤمن .