سوشیانت منجی ایرانویج صفحه 128

ز شاخ برنجین که دیدی عیان

بُوَد پادشاهی اشکانیان

کسی کو بدانگه نه بهدین بود

از ین پاک دینانش نفرین بود

1325شوند آن گَوان تا نه بس روزگار

به گیتی پراکنده و تار و مار

ز شاخی که رویین بخوانند اوی

بُوَد وقت آن شاه با رنگ و بوی

کجا نام آن شاه هست اردشیر

بود پور ساسان ز من یاد گیر

جهان را بیاراید او سر به سر

رهاند بهان را هم از دردِ سر

دگر باره آراید این دینِ به

کند تازه این رسم و آیینِ بِه

1330پذیرد همه کس از او دین راست

ازیرا که برهانش بر دین گواست

ببیند همه خلق آن رازِ اوی

گدازند بر سینهاش مِسّ و روی

اَبی آن که آیدش رنجی به تن

از آن پس که قوّت بیابد ز من

به پنجم که دیدی تو اَرْزیزفام

بُوَد پادشاهی که بهرام نام

که معروف بهرام نامش بُوَد

وزو خلق عالم به رامش بود

1335ز مینو بُوَد رامش و شادکام

ز گیتی بُوَد کارِ او با نظام

چو مردم به گیتی بُوَد شادخوار

بُوَد اهرمن زین قبل سوگوار

به دوزخ بماند از آن درد و غم

بنالد به هر وقت چون زیر و بم

ششم شاخ پولاد ای هوشیار

که دیدی برو بر پسندیده دار

که آن هست هنگام نوشیروان

که گردد جهانی ز عدلش جوان

1340به هنگام او مزدک بد گهر(1)

بیاید ولیکن نیابد ظَفَر

بُوَد دینِ بِه را چو پتیارهای

ز نیرنگ دانسته هر چارهای

چو بر مردمِ دین کند کارْ تنگ

گریزانش گیرد زمانه به چنگ

بدان را رها کن به کردار خویش

که بد کن بپیچد به کردار خویش

(58) دور آهن گُمِخْت [پیشگوییهای یزدان برای زرتشت]

به هفتم از آن شاخ آهن گُمیخْت(2)

ز گیتی بدانگه بباید گریخت

1345هزاره سر آید ز ایران زمین

دگرگون بُوَد کار و شکل همین

بُوَد پادشاهی آن دیو کین

که دین بهی را زَنَد بر زمین