سوشیانت منجی ایرانویج صفحه 131

روزگار ایران و ایرانیان پس از ساسانیان

ز درویشی و رنج و از نام و ننگ

بود تنگْ دلْ مردم و دستْ تنگ

سِفَنْدارمَذْ بر گشاید دهان

برون افکند گنج های نهان

1400نه مردم دران روزگارانِ بد

ز صد یک نبینی که دارد خرد

ز ترکان و پیکند و ختلان و چین

برآید سپاهی به ایران زمین

چو پر گردد از مهتران تخت و بخت

اَبا بندگان اوفتد تاج و تخت

بسی نعمت و مال گرد آورند

مر آن را به زیر زمین گسترند

گنهکار باشند از کار خویش

همی نایدش شرم کردار خویش

1405ز سختی و تنگی و رنج و نیاز

شود چیره بر مردمان مرگ و آز

پس آنگه چنین گفت پروردگار

به زرتشت پیغمبرِ روزگار

که این حال با موبدان و رَدان

بگو تا بگویند با بخردان

بدانند هر کس سرانجام خویش

بورزند کرْفَه در ایام خویش

به گیتی چو بینند رنج گران

به مینو بُوَد رامشِ بیکران

1410چو فرسوده داری تنت را به رنج

روانت بیابد از آن رَنْج، گنج

چه آسوده داری تنت را به ناز

ز نازِ تن آید روان در گداز

حقیقت چنان دان ترا آن سری

همان پیشت آید کز ایدر بری

ز نیکی بیابی سرانجام نیک

ز بدکار کی گفتْ کسْ نامِ نیک

دگر باره زرتشت پرسید باز

ز یزدانِ دارنده بینیاز

1415کزان روزگارِ بدِ پر خطر

چه آید ز بدْ مردْ ، دین را به سر

کسی را که وِستا بُوَد بر زبان

و یا بندِ کستی بُوَد بر میان

چگونه گذارند با آن گروه

روان در عذاب و تن اندر ستوه

درون را به بَرسُم چگونه یزَند

چگونه بخوانند وِستا و زند(1)

(59) آگاه کردن زراتشت را در آخر هزاره

چنین داد پاسخ جهان آفرین

به زرتشتِ پاکیزه و پاک دین

1420چو رنجش بُوَد مردِ دین را تمام

در آن روزگار بد [و] بینظام

نیایش که آن را بخوانند راست

بایستد به جای دوازده هَماسْت(2)