سوشیانت منجی ایرانویج صفحه 193

اشاره

ادبیات پیشگویانه و نقش آن

«در سرآغاز جهان مقدر شد که علائمی معین وقوع رویدادهایی را از پیش نشان دهند، علائمی که گاه به وسیله آذرخش، نشانه ها و ستارگان، گاه از طریق رؤیا، و گاه از طریق سخنان افراد آشکار می شوند» سیسرو (متوفی 43 ب.م). (1)

آگاهی از وقایع آینده و اشراف بر حوادث و اتفاقات غیر مترقبه که احیاناً در زندگی هر فردی ممکن است اتفاق افتاده و نقش حیاتی در زندگی وی و یا اطرافیانش ایفا کند، عطش سیری ناپذیر انسان از دیرباز تاکنون است. به همین جهت وی به نیروهای رازآمیز و خدای گونه ای توجه کرد که می توانست او را از ژرفای خویش به مقولاتی چون پیش بینی یا مکاشفه، و پیشگویی راهنمایی کند، و این هر دو باهم متفاوتند. پیش بینی به معنای «دانستن پیشاپیش» یا مکاشفه، دیدن عینی و نمادین رویدادهای آینده در حالتی میان خواب و بیداری و یا رؤیا (خفتار) است، امّا پیشگویی را می توان به معنای از پیش خبر دادن آینده و اتفاقات آن دانست که با استفاده از ابزارها و یا دیدن نشانه هایی چون روند و مسیر ستارگان (اختربینی)، ارزیابی فال و طالع فرد (طالع بینی و فال بینی)، پیشگویی بر اساس خط های کف دست (کف بینی) و جز اینها، انجام می پذیرد. به طور کلی و با این تعاریف، مکاشفه و روایات پیش گویانه عبارتند از گفته ها، اعمال و نمادهایی که گذشته یا حال را با وقایع آینده مرتبط