رهنما78 (دنیاداری و دنیا گریزی) صفحه 27

با آن ملازم است.

4. گاه محرومیت ازمواهب دنیا، کیفر اَعمال زشت است

پروردگار عالَم می فرماید:

« وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً قَرْیَهً کانَتْ آمِنَهً مُطْمَئِنَّهً یَأْتیها رِزْقُها رَغَداً مِنْ کُلِّ مَکانٍ فَکَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذاقَهَا اللَّهُ لِباسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ بِما کانُوا یَصْنَعُون» (1) (=و خدا شهری را مثال زده است که امن وامان بود [و] روزی اش از هر سو فراوان می رسید. پس [ساکنانش] از نعمت های خداوند ناسپاسی کردند و خداوند نیز به سزای آنچه انجام می دادند، طعم گرسنگی و هراس را به [مردم] آن چشانید.)

دلالت این آیه بر مطلوب بودن وسعت رزق، مانند آیۀ پیشین است. صدر آیه، گشایش