مرگ و جدایی تن بدهند.
از طرف دیگر، فقیران نیز به دردِ نداری دچارند، من نمی توانم بگویم کدام
درد سخت تر است، دردِ فقر یا درد پوچی!
کسی که حس پوچی او را فرامی گیرد، چه کند؟ دنیا دیگر برای او جذّابیّتی ندارد، همه چیز برای او تکراری است، همه لذّت ها را تجربه کرده و از آن ها خسته شده است. این طبیعت انسان است که از تکرار، خسته می شود. دنیا برای او چیزی جز تکرار نیست و این حس بدی است!
چنین انسانی با همه وجود از خود می پرسد: «این دنیا برای چیست و نتیجه این لذّت ها چیست؟»
چقدر قصّه انسان عجیب است! ابتدا شیفته دنیا می شود، همه جوانی و همّت خود را در راه به دست آوردن دنیا صرف می کند، وقتی به دنیا می رسد، چند روزی خوش است و بعد از مدّتی، دیگر ثروت دنیا برایش جذّابیّت ندارد، حس پوچی از درون او را می خورد، دردی که درمانش را نمی داند. دیگران که زندگی او را می بینند، به حال او غبطه می خورند; امّا نمی دانند که او اسیر درد بزرگی شده است; دردی که زاییده ثروت دنیا است.
کاش یک نفر به من می گفت کدام درد برای انسان بدتر و سخت تر است; درد فقیری که در حسرت ثروت دنیا است یا دردِ ثروتمندی که در حسرت معنای زندگی است!