معاد صفحه 209

ورود به بهشت

چنانکه گذشت ، مؤ منان نیکوکار به هنگام مرگ و زنده شدن در قیامت و دخول به بهشت ، فرشتگان با آنان برخورد با کرامت و جالبی داشته و با سلام به آنان خیرمقدم می گویند و پذیرایی از آنها شروع می شود ، تَحِیَّتُهُم یَومَ یَلقَونَهُ سَلامٌ(861) و خداوند با جملاتی از قبیل اِرجِعی اِلی رَبِّکَ راضِیَهً مَرضِیَّه (862) ای روح های پاک ! به سوی پروردگارتان برگردید و در زمره بندگان خالص قرار گیرید و در بهشت خودم جای گیرید ، و به آنها می فهماند آنچه از این به بعد می بینند ، سرور و شادی و مورد رضایت خواهد بود .

این خطاب ها و برخوردها ، هر نوع دلهره و غم و اندوه جدایی از دوستان و بستگان را آسان می کند و طبق روایات متعدّد ، مقدّمات ورود به بهشت و پذیرایی در بهشت از همان ابتدای رحلت انسان شروع می شود که اولیای خدا را در لحظه جان دادن بالای سر خود می بیند و مرگ را مثل گل بو می کند و همانند کندن لباس کثیف و پوشیدن لباس تمیز از دنیا به عالم برزخ وارد می شود ، نیکوکاران برزخی که از پیش در انتظار او بودند ، آمدنش را به یکدیگر مژده می دهند ، وَیَستَبشِرونَ بِالَّذِینَ لَم یَلحَقُوا

بِهِم (863) و زندگی برزخی او با انواع لذّت ها و در همسایگی مردان خدا سپری می شود و نوبت به قیامت می رسد ، روزی که همه چیز دگرگون و عقل ها مبهوت و چشم ها خیره و نفس ها در سینه حبس می شود و قیافه ها به صورت های مختلف درمی آید و اسباب وحشت به قدری زیاد است که همه از یکدیگر می گریزند و به فکر خود می باشند ، در آن صحنه تنها مؤ منان هستند که از همه این ناراحتی ها درامانند ، وَ هُم مِن فَزَعٍ یَومَئِذٍ آمِنُون (864) و با نوشیدن آب کوثر وارد بهشت می شوند .

در برابر دوزخیان که با گرزها و زنجیرهای آتشین پذیرایی می شوند ، در بهشت فرشتگان رحمت از هر سو بر آنان وارد شده و تبریک و تهنیت گفته و ادای احترام می نمایند ، قرآن می فرماید: وَالمَلائِکَهُ یَدخُلُونَ عَلَیهِم مِن کُلِّ بابٍ سَلامٌ عَلَیکُم بِما صَبَرتُم فَنِعمَ عُقبَی الدّار(865)

جالب اینکه فرشتگان در مراسم تبریک و سلام دلیل این همه لطف از جانب خدا را هم بیان نموده و می گویند: سَلامٌ عَلَیکُم بِماصَبَرتُم سلام بر شما به خاطر آن صبر و پشتکاری که در دنیا در برابر طاغوت ها و هوسها داشتید .

آری ، مؤ منان در عمر چند ساله خود ، از گناه و انواع حرام ها دوری کردند و به انجام واجبات و نماز و روزه پرداختند و هر نوع سختی و رنج هجرت و آزار و ایثار را تحمّل کردند ، ولی هر چه

بود چند روزی بیشتر نبود و گذشت و به قول معروف : ذَهَبَ العَناءُ وَ بَقِیَ الاَجرُ اِنَّ رَبِّکَ لَبِالمِرصاد سختی ها تمام شد ، ولی پاداشها همچنان باقی است ، همانا خداوند در کمینگاه است تا به آن وعده ها وفا نماید .

این مؤ منان از عذاب خدا درامانند ، زیرا آنان تنها خدا را می پرستیدند (نه دنیا ، زور ، پول ، شهوت و شکم و . . . ) و هدفشان تنها راضی کردن خدا بود نه این و آن و نه شرق و غرب و در مسائل سیاسی هم جز در خط رهبری معصوم و یا کسانی که منصوب آن بزرگواران بودند دنبال دیگری نرفتند ، و شکّی نیست که به این قبیل افراد از قبل وعده امنیّت از عذاب داده شده بود ، زیرا که در حدیث طلایی امام رضاعلیه السّلام آمده است : لا اِلهَ اِلاّ اللّه حِصنی فَمَن دَخِلَ حِصنِی اءمِنَ مِن عَذابی (866) هر که خالصانه تمام معبودهای پوشالی و موهومی را کنار بزند و خدای یگانه را پرستش کند ، از عذاب درامان است ، البتّه آن حضرت در ادامه فرمودند: توحید شروطی دارد که از جمله آنها پیروی از امام معصوم است .

و در حدیث دیگری می خوانیم : ولایه علیّبن ابیطالب حِصنِی فَمَن دَخِلَ حِصنِی اءمِنَ مِن عَذابی (867) پذیرفتن رهبری حضرت علی علیه السّلام قلعه محکم و دژ الهی است که هر کس در آن داخل شود ، از عذاب الهی در امان خواهد بود .