معاد صفحه 70

قرآن می فرماید: گروهی هستند که هر گاه ما به آنها نعمتی دادیم می گویند: ربّی اءکرَمَن (210) خدا من را دوست دارد و مورد کرامت قرار داده است ، امّا همین که کمی وضع آنان کم رنگ شد ، فوری می گویند: ربّی اءهانَن (211) خدا به من اهانت کرد ! غافل از آنکه تغییر نعمت های الهی بخاطر تغییر وضع خودمان است . آری ، ایمان بعضی (که متاءسفانه اکثریّت مردم را تشکیل می دهند) بخاطر آن است که در یک نوع رفاهی بسر می برند و هر گاه رفاه رفت ، ایمان آنان هم می رود . در برابر این افراد کسانی هستند که در اعتقادات خود از کوه نیز محکم ترند و در مناجات هایی که با خدادارند می گویند: خدایا ! حتّی اگر مرا به دوزخ هم بیافکنی در آنجا فریاد می زنم که من ترا دوست دارم . (212) یعنی علاقه من وابسته به رفاه و زمان و مکان نیست .

امام حسین علیه السّلام پس از شهادت برادران ، عزیزان و اصحاب خود و در حالی که در گودی قتلگاه به خون آغشته بود به پیشگاه خداوند عرض کرد: الهی رِضاً بِقضائک خداوندا ! کشته شدن نمی تواند میان من و تو جدایی اندازد و علاقه قلبی مرا نسبت به تو کم کند ، رضایت من در همین حال

نیز به رضایت تو است

خدایا ! به مقام امام حسین علیه السّلام به همه ما حسن عاقبت مرحمت فرما .

وصیّت

یکی دیگر از بحث های لازم در آستانه مرگ ، بحث از وصیّت است . گر چه وصیّت مخصوص وقت مرگ نیست و بهتر است انسان در اوّلین فرصت وصیّت نامه خود را تهیه کند ، لکن چون معمولاً در آستانه مرگ وصیّت می نمایند و از سوی دیگر آخرین فرصت برای وصیّت کردن آن وقت است ، لذا ما در باره وصیّت جملاتی می نویسیم :

قرآن می فرماید: کُتِبَ عَلَیکُم اِذا حَضَرَ اَحَدَکُمُ المَوتَ اِن تَرَک خَیراً الوَصیّه لِلوالِدَینِ و الاَقرَبِینَ بِالمَعرُوفِ حَقّاً عَلیَ المتَّقِین (213) بر شما لازم شد که هر گاه مرگ شما فرا رسد و مالی در بساط داشتید ، برای والدین و بستگان وصیّتی شایسته و حکیمانه و عادلانه داشته باشید ، این وصیّت برای افراد با تقوا لازم است .

گر چه وصیّت کردن مستحب است ، ولی تعبیر قرآن با جمله کُتِبَ علیکم آمده و این عیناً همان تعبیری است که در تشریع روزه (214) بکار برده شده است و تعبیرات قرآن وسفارشات پیشوایان دین آن را تا مرز وجوب پیش برده است .

وصیّت ، به قدری مهم است که پیامبر صلّی اللّه علیه و آله فرمود: هر که وصیّت کرده بمیرد ، گویا شهید از دنیا رفته و هر که وصیّت نکرده از دنیا برود ، گویا به مرگ جاهلیّت و مانند افراد قبل از اسلام مرده است . (215)

نقش وصیّت