منازل الآخره (زندگی پس از مرگ) صفحه 165

1- 280. بحارالانوار، ج 71، ص 424.

2- 281. تاریخ آداب اللغه العربیه، ج 2، ص 245.

3- 282. فوائد الرّضویّه، ص 602 و 603.

یازدهم جمادی الاولی سنه 597 - پانصد و نود وهفت - و در آخر روز دوشنبه هیجدهم ذی الحجه سنه 672 وفات کرد و در بقعه منوّره کاظمیه - سَلامُ اللَّهِ عَلی ساکِنیها - به خاک رفت و بر لوح مزارش نوشتند:

«وَ کَلْبُهُمْ باسِطٌ ذِراعَیْهِ بِالْوَصیدِ»(1)

بعضی تاریخ فوت آن جناب را به نظم درآورده، گفته:

نصیرِ ملّت و دین، پادشاه کشور فضل

یگانه ای که چُنُو مادرِ زمانه نزاد

به سال ششصد و هفتاد و دو به ذی الحِجَّه

به روز هیجدهم درگذشت در بغداد

حکایت سوم

نقل شده که روزی شیخ الفقهاء العِظام، مرحوم حاج شیخ جعفر صاحب «کَشفُ الغِطاء» - رضوان اللَّه علیه - در اصفهان پیش از آنکه نماز شروع کند وجهی به فقرا قسمت نمود، پس از اتمام آن به نماز ایستاد. یکی از سادات فقیر خبردار شد، بین دو نماز خدمت شیخ رسید و عرض کرد که مال جدّم را به من باز ده.

فرمود: تو دیر آمدی و اکنون دیگر چیزی نمانده که به تو بدهم.

سید در غضب شد و آب دهان خود را بر مَحاسِنِ مبارکِ شیخ افکند. شیخ از محراب برخاست، و دامن خود را گرفت و در میان صفوفِ جماعت گردش کرد و فرمود: هر که ریش شیخ را دوست می دارد به سیّد