معاد و آثار اعتقاد به آن صفحه 124

1- [1] . جامع صغیر، ج 1، ص 102.

این مراحل نتیجه ی «قرب» به پرودرگار است و قرب به حق یک حقیقت واقعی است نه یک تعبیر مجازی و اعتباری».(1)

در حدیث معروف و مشهور قدسی که شیعه و سنی آن را روایت کرده اند به صورت بسیار زیبایی این حقیقت بیان شده است.

امام صادق علیه السلام از رسول اکرم صلی الله علیه و آله روایت می کنند که:

«قال اللّه ُ عَزَّوَجَلَّ مَا تَقرَّب اِلیَّ عَبد بِشی ءٍ أَحَبُّ الیَّ مِمَا افترضتُ علیه و انّه لَیتقرَّبُ اِلیَّ بِالنّافِلهِ حَتّی أُحبُّه فَاِذا أَحببتهُ کُنتُ سَمَعهُ الَّذی یسمع بِه وَ بَصَرَهُ الذّی یبصر بِهِ وَ لِسَانَهُ الذّی ینطقُ بِهِ وَ یدهُ الَّذی یبطِشُ بِها. اِن دَعانِی أجِبتَهُ وِ اِن سَأَلَنی أعطَیتَهُ؛(2) خداوند می فرماید: هیچ بنده ای با هیچ چیزی به من نزدیک نشده است که از فرائض نزد من محبوب تر باشد. همانا بنده ی من به وسیله ی نوافل و مستحبات که من فرض نکرده ام ولی او تنها به خاطر محبوبیت آنها نزد من انجام می دهد به من نزدیک می شود تا محبوب من شود، همین که محبوب من شد، من گوش او می شوم که با آن می شنود و چشم او می شوم که باآن می بیند و زبان او می شوم که با آن سخن می گوید و دست او می شوم که با آن حمله می کند. اگر مرا بخواند اجابت می کنم و اگر از من بخواهد می بخشم».

«در این حدیث جان مطلب ادا شده است: عبادت موجب تقرّب، و تقرّب موجب محبوبیت نزد خداست؛ یعنی با عبادت انسان به خدا نزدیک می شود و در اثر این نزدیکی قابلیت خاصّی می یابد و در اثر آن عنایت ها گوش و چشم و زبان