معاد و آثار اعتقاد به آن صفحه 143

1- [1] . تفسیر مجمع البیان، ج 2، ص 664.

2- [2] . سوره ی زمر، آیه ی 24.

3- [3] . سوره ی ابراهیم، آیات 51 50.

علّامه ی طباطبایی رحمه الله در تفسیر این آیه ی می فرماید:

«ظاهر این آیه ی دلالت می کند بر این که پاداش و کیفر هر نفسی همان کرده های نیک و بد خود اوست، چیزی که هست صورتش فرق می کند. بنابراین، آیه ی مورد بحث جزو آیاتی است که اوضاع و احوال قیامت را نتیجه ی اعمال دنیا می داند».(1)

- جزای بدکاران تنها اعمال آنان است

)مَن جاءَ بالحَسنهِ فَلَهُ خیرٌ مِنها وَ مَن جآء بِالسَّیئهِ فَلا یجزَی الّذین عَمِلُوا السَّیئاتِ الاّ ما کانُوا یعْمَلُونَ((2)

«کسی که کار نیکی انجام دهد، برای او پاداشی بهتر از آن است. و به کسانی که کارهای بد انجام دهند، مجازات بدکاران جز [به مقدار] اعمالشان نخواهند بود».

آیات دیگری که بر این مطلب (جزای بدکاران اعمال آن ها است) تأکید دارند، عبارتند از:

سوره ی سبأ/ 33، یس / 54، صافات/ 39، تحریم/ 7، نحل / 34، توبه/ 35.

ه_) آیات دسته ی پنجم

اشاره

دال بر ظهور اعمال به صورت عذاب یا نعمت:

- اعمال بد و ناروا، عین آتش و عذاب است

)انَّ الَّذین یکْتُمونَ مآ أَنزَلَ اللهُ مِنَ الکتابِ وَ یشتَرونَ بِهِ ثَمَنا قلیلاً أولئکَ ما یأکُلونَ فِی بُطُونِهِم اِلاّ النّار وَ لا یکلِّمُهُمُ اللهُ یومَ القیامَهِ وَ لا یزَکّیهِم وَ لَهُم عَذابٌ ألیم((3)