معاد و آثار اعتقاد به آن صفحه 164

1- [1] . من لایحضرالفقیه، ج4، ص17.

2- [2] . بحارالانوار، ج37، ص210.

3- [3] . بحارالانوار، ج69، ص321.

تسلیم هوای نفس شدن و عُجب و خود بزرگ بینی که عمل را حبط و نابود می کند..».

امیرمومنان، علی علیه السلام در نامه ای به مالک اشتر می نویسند:

«اِیاکَ و الاِعجابَ بِنَفِسک وَ الثِّقَه بِما یعجِبُکَ مِنها وَ حُبَّ الاِطراءِ فَانّ ذلکَ مِن أَوثَقِ فُرَصِ الشَّیطانُ فی نَفسِهِ لِیمحِقَ ما یکُونُ مِن اِحسانِ المُحسِنینَ...؛(1) خویشتن را از خودپسندی برکنار دار و نسبت به نقاط قوّت خویش، خودبین مباش؛ مبادا تملّق را دوست بداری؛ زیرا که آن مُطمئن ترین فرصت برای شیطان است، تا نیکوکاری نیکان را محو و نابود کند..».

13- طمع

پیامبراکرم صلی الله علیه و آلهفرمودند:

«ایاکُم وَ اِستِشعارَ الطَّمَع فَانَّه یشُوبُ القَلبَ بِشدهِ الحِرصِ وَ یختِمُ عَلَی القُلوب بِطابِع حُبِّ الدُّنیا وَ هُو مفتاحُ کُلِّ سَیئهٍ وَ رَأسُ کُلِّ خِطیئهٍ وَ سَبَبُ اِحباطِ کُلِّ حسنهٍ؛(2) از این که طمع را شعار و خوی خویش ساخته، پرهیز کنید؛ زیرا قلب را به حرص شدید آلوده می سازد و بر دل، مهر دوستی دنیا می زند. طمع، کلید هر بدی، سرچشمه ی هر لغزش و سبب حبط شدن هر حسنه ای است».