معاد و آثار اعتقاد به آن صفحه 176

1- [1] . بحارالانوار، ج73، ص67.

1- اعتقاد به مرگ و تأثیر آن

اشاره

واژه ی مرگ، در فارسی به معنای مردن، نیست شدن زندگانی و فنای حیات و... آمده است.(1)

از این واژه در عربی به موت، ممات، فوت، اجل و... نام می برند.

«مرگ در فرهنگ قرآن، به معنای «وفات» است، نه «فوت»؛ زیرا فوت به معنای زوال و نابودی است؛ ولی وفات به معنای اخذ تام و در اختیار گرفتن تمام و کمال یک حقیقت و انتقال به سرای دیگر است».(2)

این کار توسط فرشتگان مأمور وفات صورت می گیرد:

)قُل یتَوفّکُم مَلِکُ المُوتِ الّذی وُ کّل بِکُم ثُمَّ إلی ربِّکُم تُرجعونَ((3)

«بگو: فرشته ی مرگ که بر شما مأمور شده، [روح] شما را می گیرد، سپس شما را به سرای پروردگارتان بازمی گردانند».

پس مرگ وفات است، نه فوت و انسان «مُتّوفی» است، نه «ضالّ» و مرگ تَوفّی است نه ضلالت و گم شدن در زمین.

حق تعالی نیز توفّی و اخذ تام و تمام را به خود نسبت داده، می فرماید:

)اَللّه ُ یتَوَفَّی ألانفُسَ حینَ مَوتِها وَ الّتی لم تَمُت فی مَنامِها، فَیمسِکُ الَّتی قَضی عَلَیهَا المَوتَ و یرسِلُ الاُخری اِلی أجلٍ مُسمَّی اِنّ فی ذلک لاَیاتٍ لِقومٍ یتفکّرون((4)

«خداوند ارواح را به هنگام مرگ قبض می کند، و ارواحی را که نمرده اند نیز به هنگام خواب می گیرد؛ سپس ارواح کسانی که فرمان مرگشان را صادر کرده نگه می دارد