معاد و آثار اعتقاد به آن صفحه 184

1- [1] . محجه البیضاء، ج8، ص255.

2- [2] . بحار، ج6، ص152.

وحشت دارند. البتّه منافاتی ندارد که در عین حال که ترس دارند به لقاءاللّه علاقه هم داشته باشند.

مثلاً، قرآن لحظه ی مرگ را، سرنوشتی حتمی معرفی می کند که انسان از آن گریزان است:

)وَ جاءَت سَکرَهُ المَوتِ بِالحقّ ذلِک ما کُنتَ مِنهُ تَحِیدُ((1)

«و سرانجام، سکرات [و بیخودی در آستانه ی] مرگ حقیقت را [پیش چشم او] می آورد [و به انسان گفته می شود]: این همان چیزی است که تو از آن می گریختی!»

حضرت امیرالمؤمنان علیه السلام در حدیثی، درباره ی روح انسان می فرمایند:

«فَمَن کانَ مِن أهلِ الطّاعهِ تَوَلَّت قَبضَ رُوحه ملائکهُ الرَّحمَهِ وَ مَن کانَ مِن أهلِ المعصیهِ تَوَلَّت قَبضَ رُوحِهِ ملائکهُ النِّقمهِ لِمَلکُ المَوتِ أعوَانٌ مِن الملائکهِ الرَّحمَهِ وَ النّقمَهِ؛(2) هر کس اهل طاعت باشد فرشتگان رحمت متولّی قبض روح او می شوند و هرکس اهل نافرمانی و معصیت باشد فرشتگان عذاب، روح او را می گیرند. فرشته ی مرگ یارانی از فرشتگان رحمت و عذاب زیر فرمان خود دارد».

آن حضرت در نهج البلاغه لحظه ی دردناک جان کندن اهل دنیا را این گونه بیان می فرمایند:

«اِجتَمَعت عَلیهِم سَکرَهُ المَوتِ وَ حَسَرهُ الفَوتِ، فَفَتَرت لَها أطرافُهُم، وَ تَغَیرَت لَها أَلوَانُهُم، ثُمَّ أزدادَ المَوتُ فِیهِم وُلوجاً، فَحِیلَ بَینَ أحَدِهِم وَ بَینَ مَنطِقِه، وَ اِنَّهُ لَبَینَ أَهلِهِ ینْظُر بِبَصَرِهِ، وَ یسمَعُ