معاد و آثار اعتقاد به آن صفحه 254

1- [1] . تفسیر نورالثقلین، ج 5، ص 572.

2- [2] . سوره ی مریم، آیات 71 _ 72.

الفرس وَ مِنهُم مَن یمُرّ حَبواً وَ مِنهُم مَن یمُرّمشیاً وَ مِنهُم مَن یمُرّ مُتعلقاً قد تأخذ النّار مِنه شیئا و تَترک شیئا؛(1) مردم دسته دسته بر صراط می گذرند و صراط دقیق تر و ظریف تر از مو و تیزتر از شمشیر است؛ برخی مثل برق از آن می گذرند، بعضی مثل اسب جنگی و بعضی دونده و بعضی پیاده و بعضی معلّق و آویزان؛ گروهی را آتش فرا می گیرد و گروهی را رها می کند».

شناخت صراط در دنیا و حرکت در مسیر آن جواز عبور از صراط آخرت است.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمودند:

«اِذا کانَ یومَ القیامهِ وَ نَصَب الصِّراط عَلی جهنَّمِ لَم یجز عَلیه الاّ مَن کان مَعهُ جَوازَ فیه ولایه علی ابن ابیطالب؛(2) وقتی روز قیامت شدو صراط را بر جهنّم نصب کردند، اجازه نمی دهند کسی از آن بگذرد مگر این که اجازه ی عبور داشته باشد و اجازه عبورش ولایت علی ابن ابیطالب است».

در روایتی دیگر پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله خطاب به امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند:

«ما ثبتَ حُبّک فِی قَلبِ امری ءٍ مُومن فَزلّت بِه قَدمٌ عَلی الصِّراط الاّ ثَبتَت لَه قَدمٌ حَتّی اَدخلَهُ اللّهُ بحُبِّکَ الجنَّه؛(3) دوستی تو در قلب انسانی ثابت نشد که گام هایش بر صراط بلغزد، بلکه قدمش آن چنان