گلستان قرآن صفحه 110

اللَّیْلِ سَاجِداً وَ قَائِماً یَحْذَرُ الْآخِرَهَ وَ یَرْجُواْ رَحْمَهَ رَبِّهِ»؛(1) «آیا کسی که در ساعات شب به عبادت خدا مشغول است و در حال سجده و قیام می باشد، از عذاب آخرت می ترسد و به رحمت الهی امیدوار می باشد. [باکسی که شب و روز به کفر و عصیان مشغول است، یکسان خواهد بود.]»

نوای دل نواز و آهنگ حزین آن شخص ناشناس، چنان بود که کمیل را سخت تحت تأثیر قرار داد و مجذوب خود ساخت و دلداده و فریفته آن شخص گردید ولیکن چیزی نگفت و از این نشاط و جذبه باطنی خود، سخنی به میان نیاورد. امّا امیرالمؤمنین (علیه السّلام) با علم خدادادی خود، درک کرد که قلب کمیل دلباخته آن شخص گردیده است. فرمود: «ای کمیل، نغمه و نوای مناجات این مرد، تو را فریب ندهد؛ چراکه او از دوزخیان است و من به همین زودی، از حقیقت این موضوع برای تو پرده برمی دارم.»

کمیل از این مکاشفه و آگاهی و این که آن قاری پرسوزوگداز را اهل دوزخ خواند، سخت شگفت زده شد. این ماجرا گذشت تا قائله خوارج پیش آمد. در همین وقایع بود که امام در میدان جنگ ایستاده بودند و شمشیر خونین که قطره های خون از آن می چکید، در دست داشت و سرهای آن تبهکاران، حلقه وار روی زمین قرار داده شده و کمیل روبروی امام ایستاده بود. حضرت با سر شمشیر