شهد سخن 5: ولایت در قرآن (نمونه فیش سخنرانی ویژه ایام دهه سوم ماه مبارک رمضان) صفحه 11

1- الکافی، ج 2، باب تسمیه الحاجه فی الدعاء، ص466.

2- الکافی، ج 2، باب تسمیه الحاجه فی الدعاء، ص 476.

او شب و روز این جمله را تکرار می کرد: «خداوندا، تو بنده من هستی و من پروردگار توام!» هر گاه این جمله از دهانِ او خارج می شد، غلغله ای در آسمان ها و در ملکوت اعلی می افتاد و فرشتگان از گستاخی این مرد به لرزه می افتادند. تا این که جبرئیل نزد پیامبر(صلی الله علیه و آله) رفت و عرض کرد: «ای پیامبر خدا! به آن مرد عامی جمله ای فرموده ای

که از معنی آن اطّلاعی ندارد و آن را طوری بیان می کند که کفر می باشد.» به دستورپیامبر(صلی الله علیه و آله)، آن مرد را حاضر کردند. پیامبر از وی پرسید: «دعایی را که به تو آموختم، چگونه

بیان می کنی؟» مرد عرض کرد: «از تعلیم شما بسیار شاد و خرسند می باشم و هر وقت این جمله را بیان می کنم، منتظرِ ثواب آن هستم.» سپس جمله اش را برای پیامبر (صلی الله علیه و آله)صلی الله علیه و آله تکرار کرد. حضرت فرمود: «تو عکس آن چیزی را که من به تو آموخته ام بیان می داری. زنهار! بعد از این، چنین مگو که کافر می شوی.»

مرد بسیار غمگین و دل شکسته گردید و عرض کرد: «ای رسول خدا! مدّتی ندانسته کفر گفته ام، اکنون بفرمائید چگونه گذشته را جبران کنم؟» جبرئیل از طرف خداوند نازل

شد و عرض کرد: «یا رسول الله! خداوند فرموده است:

«اگر غلط بر بنده من رواست، بر من روا نیست. من به دلِ بنده نگاه می کنم نه بر زبان او. اگر بنده ای بر زبانش سهوی جاری شود، ولی دلِ او پر ایمان باشد، ما خطایِ او را صواب به حساب می آوریم.»(1).