تربیت از دیدگاه قرآن صفحه 27

آتش ترسی نداشت و زندان و تبعید برایمان شیرین بود. یادم هست جوان نوزده ساله ام کشته شد، اما خدایم توفیق داد و چشمم به نم نشست؛ این نعمت خدا بود که گفتم: من حسرت اشک را بر دلهای مخالفان خواهم گذاشت، و امام نیز از این موضع تشکر کرد وفرمود : « پشت دشمن را خم کرده ای». اما من گفتم: «نه، من این کار را انجام ندادم ،بلکه این راه توبود».

از اندرزهای همیشگی این مرد واز آیاتی که همواره بر زبان او جریان داشت این آیه بودکه در «قُلْ إِنَّمَا أَعِظُکُمْ بِوَاحِدَهٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَی وَفُرَادَی».

امام امت الکوی رونده راه خدا

امروز چون سالگرد او در مصیبتیم. بگذارید بگویم : که این چه مردی بود. او یعنی امام امت به اندازه ای که از خداوند در افراد اثری می دید به آنان احترام می گذاشت و به اندازه ای که آنان را از خدا دور می دید به همان اندازه بی مقدارشان می شمرد. امام اگردر یک طلبه مبتدی آثار خدایی بودن و اخلاص را می دید، با تمام قامت در مقابل او برمی خاست، اما وقتی اکابر دولت ستمشاهی می آمدند اعتنا نمی کرد.

حتی در نجف که بودند نمایندگانی از طرف صدام به حضور امام آمدند. برخی ازکسانی که آن جا حضور داشتند به احترام آنها برخاستند. اما امام هیچ اعتنا نکرد و زمانی هم که قدری از شاه بدگویی کردند بدان امید که امام به آنها آفرین بگوید فرمود: «آن مرد از خدا دور است و شما هم از خدا دورید. آن مرد بد است و شما هم بدید» .

گفتیم که امام به هر اندازه آثار خدایی در افراد می دید به آنان احترام می گذاشت .ایشان در نامه ای که در پاسخ یکی از نامه های شهید سعیدی به آن شهید نوشته چنین می گوید: «من از افرادی مثل شما آن قدر خوشم می آید که شاید نتوانم عواطف درونی ام را آن طور که هست ابراز کنم . من قادر نیستم عواطف امثال شما را جواب بدهم. لکن