ترجمه اعتقادات شیخ صدوق صفحه 137

فرمود آن چیزی که آن را برائت میگویند یعنی بیزاری پس هر کس خلاف شما نمود و تجاوز از این مضمر نمود از او بیزار باشید و اگر چه علوی فاطمی باشد.

و ایضا آن حضرت

در باره عبد اللّه پسر خود فرمود: نیست بر هیچ چیز از این مذهبی که شما برآنید و بدرستی که من بیزارم از او خدای عز و جل از او بیزار باد.

باب (چهل و دوم) اعتقاد در احادیث مجمله و مفسره

ابن بابویه رحمه اللَّه علیه گوید: اعتقاد ما در باب حدیث مفسر آن است که آن حاکمست بر مجمل چنانچه حضرت صادق علیه السّلام فرموده.

باب (چهل و سوم) اعتقاد در حضر و اباحه «1»

ابن بابویه رحمه اللَّه علیه گوید اعتقاد ما در این باب این است که همه چیزها حلال و موضع رخصت است تا در چیزی از آنها نهی وارد شود.

اشیاء (کلیه) در احکام عقول بر دو قسمند (یعنی آنچه را که عقول بشری بر آن حکم میکند از دو قسم بیرون نیست).

یکی از آن دو قسم چیزی است که ممنوع بودنش در نزد عقل معلوم باشد و آن عبارت است از چیزی که عقل آن را قبیح بداند و زشت شمارد و صاحبش را از ارتکاب آن بازدارد. و انسان را از آن عمل زشت دور نماید چون ظلم و سفه و عبث.

و قسم دیگر اشیائی است که عقل در حکم آنها متوقف است نه بر حظر و منع دلالت میکند و نه بر اباحه، مگر از راه سمع و شنیدن از انبیاء و اهل عصمت علیهم السّلام و آن چیزی است که جائز است زمانی در فعلش برای مردم مفسده باشد و گاهی دیگر در فعل آن شی ء مصلحتی باشد، و این قسم مختص است بعادات از شرایع آنچنانی که نسخ و تبدیل در آن ها راه میباید و اما بعد از استقرار شرایع پس حکم چنین است که هر چیزی که نص و تعیین در حظر و منعش نشده آن مطلق است یعنی جایز است عمل کردن بر آن تا وقتی که منع و حظری پیدا شود

زیرا شرایع حدود را ثبت فرموده و آنچه را از اشیاء که ممنوع بود ارتکاب و فعل آن تمیز داده، و پس واجب شد که ما عدای محظور و ممنوع از اشیاء بر خلاف حکم محظور باشد یعنی محرمات را وقتی صاحب شریعت برای ما تعیین کرد و تمیز داد باید بقیه غیر محرم و حلال باشد ترجمه این قسمت از حاشیه مفید بقلم مصحح است