آرای وهابیت در ترازوی قرآن و سنت صفحه 129

ص:141

آنان معتقدند که انسان مرده، غایب است و دور از دسترس‌پس چگونه می‌تواند دعایی را اجابت کند.(1)

نقد و ارزیابی وهابیت در مسئله شفاعت انبیا و اولیا

در ابتدا باید به این نکته اشاره کرد که شفاعت همراهی یک انسان شایسته با کسی است که افزون بر عمل نیک، گناهانی نیز دارد و شفیع با این همراه شدن، او را نجات می‌دهد. انبیا، اولیا و صالحان به علت مقام و جایگاه ارزنده‌ای که نزد خداوند متعال دارند، مورد توجه خاص پروردگارند. به همین علت انسان گناهکار که ارتباط خود را با خدا و انبیا قطع نکرده است، از آنان می‌خواهد تا در حق وی دعا کنند. بنابراین درخواست دعا، امری پسندیده و بدون اشکال است واختصاص به قیامت ندارد. پس اگر کسی به برادر دینی خود بگوید التماس دعا، آیا باید او را متهم به شرک کنیم که چرا در دنیا چنین سخنی گفتی؟

افزون بر این، در قرآن کریم نیز آیاتی وجود دارد که شفاعت را به خدا اختصاص نمی‌دهد و می‌فرماید: مَنْ یَشْفَعْ شَفاعَةً حَسَنَةً یَکُنْ لَهُ نَصِیبٌ مِنْها (نساء: ٨۵) . برخی مفسران اهل سنت، مانند نیشابوری در ذیل این آیه گفته‌اند که پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «هرکس برادر مؤمنش را دعا کند، دعایش مستجاب می‌شود» . فخر رازی هم شفاعت را به دعا تفسیر می‌کند و در ذیل آیه وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا رَبَّنا وَسِعْتَ کُلَّ شَیْءٍ رَحْمَةً (غافر: 7) می‌گوید: «این آیه بر شفاعت فرشتگان از گناهکاران