آرای وهابیت در ترازوی قرآن و سنت صفحه 70

ص:82

بنابراین عبادت در اصطلاح به این معناست: «نهایت خضوع و خشوع برابر کسی، با اعتقاد به الوهیت او»(1)؛ یعنی عبادت‌کننده معتقد باشد تدبیر کل یا برخی از عالم به دست کسی است که مقابل او نهایت خضوع و خشوع را انجام می‌دهد. هیچ انسان موحدی که به زیارت نبی یا ولی می‌رود، این‌گونه خضوع و خشوع نمی‌کند. بلکه معتقد است که او مخلوقی از مخلوقات خداست‌که هیچ‌گونه استقلالی در آفرینش و تدبیر ندارد. اگر هم چیزی از او بطلبد به معنای این نیست که از او به صورت استقلال بخواهد، بلکه می‌گوید تا او از خدا بخواهد.

همچنین وهابیان در توحید اسماء و صفات دچار تناقض‌اند. خداوند در قرآن چنین توصیف شده است: لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْءٌ ؛ «هیچ چیز همانند او نیست» . (شوری: ١١) اما وهابیان معتقدند خداوند دیده می‌شود. آنان بدون توجه به محکمات آیات، نسبت‌هایی به خداوند می‌دهند که سزاوار او نیست. چگونه می‌توان برای خداوندی که شبیه کسی یا چیزی نیست، صفات انسانی در نظر گرفت.

تناقض وهابیت در صفات الهی

«ابن‌باز» درکتاب‌هایی، مانند «العقیدة الصحیحة» و «نواقص‌الاسلام» خدا را مانند انسان، جسمانی می‌داند و معتقد است که خدا هر شب به سوی زمین می‌آید و اول هر روز به عرش برمی‌گردد. باید به ایشان گفت چگونه خداوند شب به زمین می‌آید و صبح به عرش بر می‌گردد، درحالی‌که نیمی دیگر از زمین هنوز شب است. آیا خداوند به نیمکره