پاسخ های روشنگرانه (در نقد کتاب سوال هایی که باعث هدایت جوانان شد) صفحه 45

پاسخ

در این چند سطر ادعاهای بسیاری شده است که بحثی طولانی می طلبد، اما برای موارد ذکر شده به پاسخ کوتاه بسنده می کنیم.

ادعای نخست: «علی [(ع)] آن گاه که زمام امور خلافت را به دست گرفت، با خلفای پیش از خود اظهار مخالفت نکرد» .

1. اگر منظور از اظهار مخالفت این است که علی (ع) در منابر و مجالس به آنها هتاکی کند، شخصیت آن حضرت برتر از این تصورات بود. رفتار علی بن ابی طالب (ع) در برابر دشمن، برخلاف شیوه آدم های معمولی است؛ به گونه ای که پس از آنکه معاویه دستور داد به علی (ع) ناسزا بگویند، وقتی یاران حضرت خواستند مقابله به مثل کنند و به معاویه ناسزا بگویند، علی (ع) فرمود: هر چند معاویه شایسته این سخنان است، برای شما که پیرو علی هستید، این سخنان پسندیده نیست.

علی (ع) در مورد پرهیز از مقابله به مثل می فرماید:

لقد اَمرُّ عَلَی اللَّئیمِ یَسبّنُی فَمضیتُ عَنهُ وَقُلتُ لا یَعنینی (1)

گاهی از کنار انسان پستی رد می شوم به من ناسزا می گوید همین که از او عبور می کنم به خودم می گویم با من نبود.

اگر این رفتار بزرگوارانه علی (ع) را نشان حقانیت آنها و موافقت علی (ع) با آنها تصور می کنید، بر باطل می روید؛ زیرا خطبه سوم نهج البلاغه گواه صریح مخالفت علی (ع) با آنهاست.

اما اگر منظور از مخالفت با ابوبکر و عمر و عثمان این است که علی (ع) روش و بدعت هایی را کنار بگذارد، که آنها پس از رسول خدا (ص) به وجود آوردند، به یقین علی (ع) چنین مخالفتی داشته است؛ برای نمونه: