دائره المعارف طهور: اصول عقاید صفحه 115

پس صدق گفتار آنان در عالم برزخ و شرائط برزخی است، نه نسبت به دنیا و شرائط آن. اما نسبت به دنیا گفتاری است که صددرصد مخالف واقع است و با دستیابی به آن شرائط معلوم میشود که چگونه آنها به گناه و تجاوز و استکبار و شرک عودت نموده و در دعوای طهارت و تدارک اعمال زشت خود دروغگو بوده اند و لذا خطاب «کلا إنها کلمه هو قآئلها؛ حاشا، این سخنی است که او گوینده ی آن است» (مومنون/100) به آنها زده میشود.

من_اب_ع

سید محسن تهرانی- معاد شناسی- 34 تا 36

کلی__د واژه ه__ا

نفس برزخ

معاد در طول دنیاست نه در عرض آن

معاد رجوع به خداست و آن در عرض این عالم نیست، بلکه در طول این عالم است؛ و برای روشن شدن این مقصود و وضوح این مرام میگوئیم:

تلقی عوامانه از روابط دنیا، برزخ و قیامت

مردم عامی چنین می پندارند که در یک زمانی خداوند عزوجل آدم را در بهشت خلق فرمود، و بعد شیطان را به آدم مسلط کرد و بعد آدم را از بهشت بیرون کرد و در زمان بعد، آدم به روی زمین آمد، و همینطور پیوسته زمانی به دنبال زمان دیگری تا به زمان ما رسید و ما متولد شدیم و در امتداد زمانی، عمری می کنیم و سپس می میریم، و به دنبال آن در یک زمان بعدی برزخی داریم، و چون آن زمان سپری شد در زمان بعد به قیامت میرویم. عالم مثال که قبل از این عالم بوده، زمانی بوده است و در عرض این عالم؛ و عالم برزخ هم که بعد از این عالم است، زمانی است و در عرض این عالم؛ یعنی ما که در این دنیا قطعات زمان را یکی پس از دیگری طی می کنیم، چون تمام شد به دنبال آن و در ردیف همین سلسله از زمان به برزخ وارد می شویم؛ و باز همینطور پس از آنکه در همین ردیف از زمان، برزخ تمام شد، ما وارد قیامت میگردیم. و در قیامت هم به همین منوال زمان است یکی پس از دیگری تا خدا خدائی کند زمان است.