دائره المعارف طهور: اصول عقاید صفحه 264

من_اب_ع

مرتضی مطهری - حکمتها و اندرزها صفحه 185-188

کلی__د واژه ه__ا

مرگ ذهن افلاطون

نسبت ایمان و آرزو با مرگ

آری مرگ تا شکل و صورت عدم و نیستی و فنا دارد آدمی از آن وحشت دارد زیرا آن چیزی که وحشتناک است عدم و نیستی است، فنا و زوال است، ولی همینکه تغییر شکل و قیافه داد و به صورت انتقال و جابجا شدن درآمد دیگر وحشتناک نیست، بلکه برای مردان خدا که جز در راه حق گام بر نداشته اند مرگ قیافه ای جذاب و گیرنده دارد. مردان خدا به استقبال مرگ می روند. هنگامی که آن ضربت محکم فرق حضرت علی (ع) را می شکافد، بدون ذره ای تزلزل، مثل کسی که سالها به دنبال مطلوب و محبوبی هست و ناگاه به وصال آن می رسد می گوید: «قسم به پروردگار کعبه که فائز شدم». در بستر مرگ به مردم می گوید: «به خدا قسم که این حادثه برای من مکروه و ناگوار نبود، حتی غیرمترقبه هم نبود، بلکه بالاتر، من انتظار این حادثه را داشتم مانند جوینده ای که مطلوب خود را می جوید و مانند کسی که در شب تار به دنبال چاه آب و سرچشمه ای می گردد و در آن تاریکی آن را پیدا می کند.»

نه تنها مرگ و معاینه مرگ نتوانست رشته افکار و نیات علی را پاره کند بلکه محکم تر کرد. کاخ نیات و افکار و منویات علی از آمال و آرزوهای شخصی بنا نشده بود که آن ضربت بتواند خراب کند. در بستر مرگ هم می بیند همان افکار عالی و نورانی خود را دنبال می کند. در فاصله ضربت خوردن و وفات سخنان و وصایایی دارد، آخرین سخنانش این بود: